Het begint...

We beginnen in Smaracht!
Dit is de plek waar alles begint, hier beginnen zowel de mensen die van het volk Orion af komen als van Anikonia, en de mensen van Het Bonte Volk. Smaracht is een grote stad in onze wereld. Hier begint alles, hier zal men elkaar ontmoeten als het nodig is. Je hoeft niet in de stad te zijn, meteen, als het maar in de buurt is (het mag dus ook op het plateland zijn, of in Het Toverbos, dat eraan grenst)
Je moet niet een perfect karakter creeëren, niemand is perfect. Doe je dit wel? Dan krijg je een waarschuwing, komt het vaker voor, dan worden er maatregelen getroffen.

Veel schrijfplezier!

Edit:
Ja mensen, nou komt het. Omdat we halverwege het verhaal overgestapt zijn van forum, gaan we hier verder met het verhaal. Er moeten natuurlijk voor degenen die er nog bij komen wel de stukjes die daarvoor gepost zijn staan, anders raken ze de draad kwijt.
Dus, wat ik wil zeggen is; hier staan alle posts in spoiler, klik erop en het zal open gaan, zodat je alle berichten ziet. Erboven staat wie het stuk geschreven heeft. Lees deze goed door, dan weet je waar het over gaat.

Spoiler:

Spoiler:

Zo, vanaf dat punt gaan we verder.
Enjoy!

-XxX-
Ik

Dark kwam aan getrippeld, Horizon keek op en keek naar zijn baasje. Dark snuffelde rond Yamada en knabbelde even aan haar grote teen. Yamada glimlachte. Horizon keek weer naar de grond op zoek naar sappig gras. Katanga was blijkbaar uitgehijgd en ze duwde zachtjes tegen Afirillo aan. Afirillo kreunde en hij deed langzaam zijn ogen open. Afirillo probeerde op te staan maar hij kwam niet verder dan een rare zit houding. "Hoi Yamada, is alles goed??" vroeg Afirillo bezorgd terwijl hij zich naar een boom sleepte en tegen de ruwe stam ging zitten. Yamada keek op. "Ja hoor, maar dat kan ik niet van jouw been zeggen. Afirillo grinnikte. "Zullen we hier dan maar een kamp opslaan??" vroeg Yamada na een tijdje. Afirillo knikte. Dark schuifelde naar Afirillo en likte met zijn ruwe tong over Afirillo's neus.

Pupeluutje :p

((Ben je nou echt zo weg van die smilies?))

Yamada probeerde op te staan, maar de gapende wond leek haar te verblinden. Ze zuchtte.
"Horizon... Kom eens hier, jongen."
Het paard keek op, kwam naar haar toe gelopen en liet zich zakken, zodat hij op z'n knieeën zat. Bezorgd tikte hij een keer met zijn neus tegen Yamada's voorhoofd, kijkend naar het bloed op haar zij.
"Het is niks, beestje," loog Yamada, terwijl zij, hangend in de zadeltas van het paard, op zoek ging naar wat verband.
Veel was daar niet van over. Het meeste zat al om de been van Afirillo. Toch ging Yamada snel aan de slag met het beetje verband dat ze had kunnen vinden, en wikkelde die om haar zij. Ze beet op haar tanden om de pijn niet op te merken.

((Hey Ik is het niet handig als er een soort ziekenhuis is waar je ook verband enzo kunt kopen??))

Afirillo keek nieuwschierig toe hoe ze het deed. Na een paar minuten was ze klaar. "Je kan het echt goed!" Yamada glimlachte flauwtjes. Afirillo die nu tegen een boom aan zat pakte een tak rechts boven zijn hoofd en probeerde zich daaraan op te trekken, even later stond hij op een been. Katanga sjokte rustig naar Afirillo en liet zich strelen over haar lange fluweel achtige neus. "Afirillo?" "ja" "kun je mijn deken even pakken, die licht daar naast hemelwijs". Afirillo hinkte van de ene boom naar de andere. Hemelwijs rolde zich op en keek speels naar de hand van Afirillo die de deken pakte en toen naar Yamada hinkte.

((Ik vind die smilies wel grappig))

Pupeluutje

((Da's 'n goeie! Zodra ik tijd heb, zal ik zo'n ziekenhuis neer zetten, okee?))

Yamada glimlachte flauwtjes bij de opmerking van Afirillo. Toen hij haar een deken toe gooide, vind ze het op en krulde zich op tot een bal, net als een kat. Daarna ging ze liggen en trok het deken zo hoog mogelijk op.
Hemelwijs keek nog steeds speels naar de hand van Afirillo.
"Pas erop, Hemelwijs," mopperde Yamada waarschuwend, zonder ook maar op te kijken naar de kat. Het beestje leek af te druipen, maar Yamada kon er donder op zeggen dat hij dadelijk alsnog iets ging uitvreten. Ze zuchtte, katten...
"We moeten morgen zo snel mogelijk in Smaracht aankomen." Yamada keek vanonder de rand van het deken naar Afirillo. "Je weet maar nooit of zo'n beest weer komt aanzetten, en zoals je weet zijn dat geen schatjes. We moeten tevens schoon verband halen."

(PS: Je bent newbie af! Nou ben je een Aardbewoner!))

((Oh, oke!))

Afirillo hinkte naar Katanga die al bijna in slaap was gesukkeld. Afirillo mompelde iets en Katanga scheen het te begrijpen want hoe slaperig ze ook was zorgde ze ervoor dat Afirillo de zadeltassen van haar rug afhaalde. De rode zon aan de horizon was al weg maar desondanks was het nog wel licht. Afirillo pakte een paarden borstel en hij begon Katanga te borstelen. Toen Afirillo zo'n half uur bezig was geweest keek hij even om zich heen. En zag hij Horizon staan. Katanga was klaar en die sliep blijkbaar al. Dus hinkte Afirillo met de paardenborstel naar Horizon. Horizon keek eerst nog even naar Afirillo. Afirillo begon eerst bij de schouders en ging daarna zorgvuldig via de rug naar de achterbenen van Horizon. Een uur laterliet Afirillo zich op de zachte bosgrond vallen. Horizon en Katanga glansden in het maanlicht en Afirillo dommelde in.

Pupeluutje

Yamada had dit allemaal gade geslagen. Ze vond het aardig war Afirillo deed- tenslotte was hij ook gewond en had dit alles kunnen wachten tot morgen. Yamada trok haar mond open om een bedankje te mompelen, maar meer dan 'Bwurpel' kwa er niet uit. Dat klonk niet goed. Zelfs voor een hersenloze reus was dit geen aanleiding naar woorden die zij gebruikte.
De slaap haar tot haar oren toe aangevallen met een duf pluizig gevoel. Yamada wreef in haar ogen. Dan ging zij ook maar slapen...

Die volgende morgen werd Afirillo wakker door het getjilp van vogels. Hij was vlak naast een dikke eikeboom in slaapgevallen dus probeerde hij een tak te pakken om zich ermee op te trekken. Afirillo strekte zijn arm uit naar een tak maar hij zag te laat dat de tak rot was. "KRAK" De tak brak door en Afirillo viel op de grond.

Pupeluutje

((Ik moet van mijn moeder nu van de computer af))

((Okido))

Yamada werd wakker van een harde klap. Iets verderop zag ze Afirillo worstellen met een tak van de eikeboom. Yamada grinnikte.
Slaapdronken veegde ze de vermoeidheid uit haar ogen. Ze was nooit goed geweest in opstaan. Ze floot een keer; geschrokken werd Horizon wakker. Vanuit de bosjes stak Hemelwijs verdwaasd zijn kop door de takken. Blijkbaar had hij gejaagd.
Horizon sjokte naar zijn baasje toe, en knielde. Met veel moeite hees Yamada het zadel op het paard en probeerde ze zelf op de rug te komen, wat na veel heisa ging. Zuchtend ging ze recht zitten. De stekende pijn in haar rug was minder geworden.
Ze trok een keer aan de teugel van Horizon, en richtte zijn kop op het pad voor hen. Zijzelf bleef kijken naar Afirillo, die mopperend overeind probeerde te komen. Ze stak een hand uit om hem overeind te helpen.
"Komaan, slaapkop," grinnikte ze, terwijl ze Afirillo omhoog trok. "Ik heb weer eens zin in echt eten en drinken. Laten we gauw naar de stad gaan, die is niet ver meer. Net buiten het bos. We kunnen het wel even zonder ontbijt."

Afirillo knikte en hinkte naar Katanga. Die zat rustig te grazen en ze schrok toen ze oppeens een hand over haar rug aaide. Afirillo pakte de teugels en trok Katanga naar Yamada toe. "Zo dat is klaar, nu alleen nog even het zadel op haar rug" en terwijl hij dat zij klopte Afirillo bemoedigend op de hals van Katanga. Afirillo hinkte naar de rand van de openplek en zocht daar tussen het kreupelhout naar zijn zadeltassen en het zadel. Even later kwam hij terug met het zadel en de zadeltassen bungelde heen en weer. Afirillo gooide het zadel op Katanga en probeerde de buikriem vast te sjorren en na een tijdje kwam Afirillo onder de buik van Katanga vandaan. Hij had een vuurrood hoofd van de inspanning en hij mompelde iets van "Buikriemen". Yamada kon een glimlach niet onderdrukken dus keek ze vlug de andere kant op. "Zullen we gaan??" Yamada keek bliksemsnel om en zag dat Afirillo al op Katanga zat en dat Dark op zijn schouders zat. Yamada spoorde Horizon aan en Afirillo volgde haar voorbeeld.

Pupeluutje

((Whieuw, überlange post! Neem er maar even de tijd voor, leidertje, om dit te lezen.))

"Daar is het!"
Yamada kon haar opwinding niet onderdrukken, toen ze na een halfuur eindelijk het bos uitliepen. Ze liepen over een zandpad, die een slappe bocht maakte richting een verharde weg, waar het tweetal hun tocht doorzetten.
Yamada wees richting de horizon, waar een stad opdoemde en het gezichtsveld bijna van de twee ontnam. "Kijk, dat is Smaracht!" zei Yamada verlangend. "Weet je wel half hoe lekker eten ze daar klaarmaken?" voegde ze daarbij verlekkerd toe, terwijl ze met haar hand op haar buik klopte. Vanuit haar ooghoeken wierp ze een blik naar Afirillo, die verbaasd naar de stad staarde.
"Hij is groen!"
Yamada lachte om de geslaakte kreet die Afirillo hierbij toevoegde. "Ja, hier in Akonia hebben ze zichzelf geleerd hoe je zó met planten om kan gaan, om ervoor te zorgen dat ze tegen de muur opgroeien, zonder dat het de gebouw beschadigt. Geen flauw idee wat voor techniek ze daar voor hebben, maar dat zal wel komen door mijn gebrek aan weten over plantengeschiedenis."
Ze waren bijna bij de stadspoort. Het was druk op het pad; karren vol met goederen van het land versperden de weg richting stad, en daar tussendoor krioelde reizigers die ook naar binnen wilde. Verbaasd trok Yamada een wenkbrauw op. "Normaal is het hier nooit zo druk."
"Misschien is er markt," beantwoorde Afirillo de niet-gestelde vraag van Yamada nuchter.
"Misschien," beademde Yamada. "Maar dat zou voor het eerst zijn hier in Smaracht."
Afirillo keek over de menigte heen. "Hier komen we nooit door te paard, het zou me zelfs verbazen als je hier per benenwagen doorheen kwam," merkte hij op, terwijl hij vragend Yamada aankeek.
Die zuchtte. "Ja, maar ik heb honger!" blérde ze, terwijl ze hoofdschuddend de drukte gadesloeg. Ze liet haar paard wat naar voren lopen, zodat ze naast een kar kwam te staan. Een man lag snurkend op de bok. Blijkbaar lag hij hier al lang.
"Meneer?"
Geschrokken schrok de dikke man op. Zijn haren zaten verwilderd; ze stonden alle kanten uit. Hij had angstaanjaginde indruk over zich, terwijl hij Yamada boosaardig aankeek. "Wasser, vreemdeling?" vroeg hij slaapdronken, terwijl hij zich woest probeerde op te stellen, alsof hij boos was dat Yamada hem had wakker gemaakt.
Yamada trok zich niets van zijn woede aan. "Pardon," zei ze zo vriendelijk mogelijk. "Maar weet U toevallig waarom het hier zo druk is?"
"Zou ik ook wel willen weten," mopperde de man boos. "Heer Kobus vond het blijkbaar nodig de deuren van de stad te sluiten."
"Wat?"
"Je heb' me gehoord, vreemdeling. En nou mot je wegwezen. Wij dulden hier geen schepsels als jij."
Het werd opeens een stuk stiller in de stoet voor de stadspoort. Geschrokken trok Yamada aan de teugel van Horizon. "Pardon? Wat wilt U daarmee zeggen?"
"Dat weet je goed, kleintje. Smeer 'm, of ik hak je hier persoonlijk in mootjes."
Yamada trok zich terug. Die man meende het! Zou hij haar herkend hebben? Onmogelijk!
De mensen om hen heen bekeken het tafereel nieuwsgierig. "Komaan, ouwe reus! Moet je dat kind nou zonodig opjagen?"
Een man kwam tevoorschijn vanuit de menigte.
De man op de bok trok zijn harige wenkbrauwen op. "Moos? Sin's wanneer kom jij op voor zo'n onderkruipsel als dit?"
"Sinds nu," antwoorde de man, die Moos genoemd werd. "Maar ik ben niet alleen. Tierelier komt ook voor haar op."
Afirillo staarde verbaasd van de man op de bok naar Moos en vervolgens naar Yamada, om daarna weer opnieuw aan het rondje te beginnen. Het begon voor hem te duizelen. Waarom was Yamada een 'onderkruipsel'? En wie was Moos? Kent hij Yamada of zo?
Yamada glimlachte onopmerkelijk, toen ze Moos zag. Ze kon het niet laten om in haar hoofd een hoop scheldwoorden te verzamelen voor de man op de bok, woorden die je zeker niet op de kleuterschool leert, maar ze hield ze toch binnen. Ha! Dacht ze, daar heb je niets voor terug, hé?
De man op de bok wist even niets te zeggen. Met open mond staarde hij naar Moos. Waar haalde hij het lef vandaan om hem zo aan te spreken?
Moos wenkte naar Yamada, maar die bleef staan. Ten eerste kon ze niet door de menigte met Horizon, ten tweede moest Afirillo mee. Die stond zo het tafereel aan te gapen, dat het Yamada niet zou verbazen dat zelfs het begin van de derde wereldoorlog voor zijn neus hem nog niet wakker zou kunnen maken.
"Afirillo, kom," fluisterde Yamada. "We gaan met Moos de stad in. Nu kan het nog. Komaan!"

Afirillo spoorde Katanga aan en Dark blies een klein beetje vuur zodat de menigte vlug opzij sprong en zo een weg vrij maakte voor Yamada, Moos en Afirillo. Moos ging hen voor en toen ze bij de stadspoorten waren wist Afirillo dat hij en Yamada werden aangestaard en het was doodstil. Je kon zelfs een speld horen vallen alhoewel die er nog niet eens was. Moos liep naar de wachter toe. Moos wees op Yamada en Afirillo, de wachter keek hen fronsend aan. Even later kwam nog een wachter uit het wachtershuisje dat al even groen was als de hoge stadsmuur. De twee wachters hadden een donkergroen gewaad aan met een iets lichtergroene pofbroek waar aan de riem een lang krom zwaard waarvan het gevest was ingelegd met kleine smaragden. De tweede wachter keek even om zich heen en vroeg aan de andere wachter wat er aan de hand was. Na een korte uitleg knikte de tweede en hij holde weer het wachtershuisje in. Een paar tellen later gingen met veel geratel en gepiep de stadspoorten open. Moos keek glimlachend naar Yamada en Afirillo en ze gingen de stad binnen. Toen Afirillo de stad binnenkwam zag Yamada hem vol verbazing naar de restaurantjes kijken. Die waren ook al groen!! Yamada moest lachen. "Nou, bedankt moos!" En ze zwaaide naar de man die nu wegliep. "Kom je? Dan gaan we naar dat restaurantje. "Ze hebben daar hele lekkere vis en het is nog erg gezellig ook!! Toen Horizon en Katanga in de stal stonden en Afirillo en Yamada aan een tafeltje zaten kwam er een gezellige gezette barman aan. Zijn gezicht glom en je kon heel goed zien dat zelfs het slechste nieuws dat er maar bestaat zijn dag niet stuk kon maken. Nadat Yamada en Afirillo hadden besteld waggelde de barman weer weg. Afirillo gebruikte dit moment van alleen zijn. "Wie is nou in godsnaam Moos en die ene Tierelier?? Vroeg Afirilo.

pupel

Yamada was even stil nadat Afirillo dit gevraagd had. Ze beet op haar lip.
"Ik... Moos en Tierelier zijn... euhm..." ze zuchtte diep. "Moos is een tweeling, zijn broer is Tierelier. Eigenlijk heeten ze anders, Moos heet Fabio en Tierelier heet Han. Qua uiterlijk zijn ze identiek van elkaar, maar hun karakter is anders. Zo is Moos vreselijk erg serieus, maar Tierelier kan niet zonder grappen en grollen."
Ze keek Afirillo niet aan. Eigenlijk had ze de vraag niet écht beantwoord. Ze hoopte vurig dat hij niet ging vragen waar ze die twee van kende.

"Oh" zei Afirillo, maar voor hij verder kon praten kwam de dikke barman al weer aangewaggeld. "Zo, eet lekker mijn kinderen!" en na die woorden vertrok hij weer. Afirillo keek naar de grote forel die op zijn bord lag tussen de blaadjes eikenbladsla en de peterselie, de ogen van het beest waren er uit gehaald en er zaten nu twee grote zwarte druiven in gepropt. "smakelijk" zei Afirillo met zijn mond vol vis. Niet lang daarna stopte Afirillo plotseling met eten. Yamada keek op. "Is er iets??" "Er zit iets hards in". Yamada stond op en liep naar Afirillo. Die wees midden in de vis. Ze keken samen in de vis en na wat gepeuter kwam er een hartvormig doosje uit dat donkerrood was gekleurd. Yamada grinnikte. "Volgens mij denkt de barman dat wij een stelletje zijn" Als antwoord haalde Afirillo de paarse strik die om het doosje heen zat weg. "stop eens, er hangt een kaartje aan!" Afirillo pakte het kaartje en ze lazen wat er op stond:

Liefde,
liefde is het mooiste wat er is,
net zoals dit meisje tegenover je is.
Jullie paarden zijn zo zwart als de nacht,
en ik weet zeker dat ze voor je smacht.

Yamada en Afirillo grinnikten en gingen weer verder met eten. Toen ze klaar waren met eten vroeg afirillo aan Yamada: "Wat wil je voor een toetje, liefje??" Yamada en Afirillo lagen dubbel van het lachen, Afirillo gooide een paar goudstukken op de tafel en ze rende snel naar buiten.

pupeluutje

Yamada haalde opgelucht adem toen de barman kwam aangewaggeld. Was ze daar mooi onderuit gekomen! Ze trok haar zwarte muts nog wat beter op haar plaats.

Lachend rende Afirillo en Yamada het restaurant uit.
"Haha!" Yamada wreef een keer in haar oog. "Dat was lachen..."
"Ja!" beademde Afirillo. De twee stopten met rennen en gunde zichzelf de tijd om op adem te komen.
"Nu we gegeten hebben-," begon Yamada, maar haar zin werd halverwege afgekaapt.
"Yamada!"
Afirillo schudde verbaasd zijn hoofd. Moos?
"Tierelier!" riep Yamada. Nee, niet Moos. Zijn broer.
"Hé kleintje." Tierelier kwam breed glimlachend aanlopen. "Lang niet gezien."
Afirillo keek hem dwaas aan. Tierelier leek identiek op zijn tweelingbroer, alleen zat zijn haar wat meer warriger. Die van Moos was strak achterover gekamd.
"Ik had van Moos gehoord dat je in de stad was," zei Tierelier. "Wat brengt je hier?"
"Wil je dat serieus weten?" begon Yamada. Aan het oogcontact met Tierelier te zien zag je dat Yamada probeerde hieronder uit te blijven.
"Oké." Moos knikte begrijpend. Hij richtte zich tot Afirillo. "En hoe heet jij, jongenman?"
"Euh... Afirllo," mompelde Afirillo bedonderd. Hij keek hem vragend aan.
Tierelier stak zijn hand uit. "Ik ben Han, beter bekent als Tierelier. Noem me maar Tierelier."
Afirillo legde zijn hand in die van Tierelier. Nou ja, wat je bij Tierelier een hand noemde. Het was zo groot als een kolenschep. Afirillo's hand verzonk er bijna in.
"Ik heb gehoord dat er wat problemen waren bij de poort?"
"Klopt," antwoorde Yamada op de vraag van Tierelier. "De poort was dicht. Dat moest van Heer Felix, heb ik begrepen."
Tierelier knikte. "Ja, dat is zo. Felix is nog steeds in rouw vanwege zijn zoon, die weggelopen is."
"Z'n eigen schuld." Yamada stak haar kin afkeurend in de lucht. Tierelier zuchtte.
"Ik ga weer. Moos en ik moeten zo optreden op het plein. Misschien komen jullie nog even kijken?" Hij keek de twee kinderen vragend aan.
"Misschien," antwoord Yamada. "Als we tijd hebben."
Tierelier zwaaide terwijl hij verdween in de menigte. Yamada keek richting Afirillo, die verbaasd het tafereel had gadegeslagen. "Nou verwacht je zeker uitleg?" vroeg ze. Afirillo keek twijfelend, alsof hij het wel wilde weten, maar Yamada niet tot last wou zijn.

"Nou, eigenlijk wel, maar zullen we eerst nog even gaan kijken in een paar winkeltjes??" Yamada knikte. Afirillo liep naar de overkant van het plein en bleef staan voor een klein winkeltje. "Nee, niet daarbinnen gaan! Dat is gevaarlijk!"
Afirillo deed vlug een paar stappen achteruit.
Yamada trok hem mee naar een grote winkel zo'n 20 meter van het kleine winkeltje vandaan.
Afirillo deed de deur open en zag een grote kamer vol met allemaal schappen met rare dingen erin. In de eerste schap die Afirillo zag lagen paarse pluisbollen.
Afirillo wilde er een pakken maar die stoof naar een hoek van de schap waar Afirillo niet bij kon.
Yamada had er al een vast. "Hier neem jij deze maar, ik vang wel een ander".
Afirillo nam de paarse pluisbol over. De paarse pluisbol maakte vreemde piepgeluidjes en hij begon te trillen.
Afirillo legde hem snel terug.

Pupel

Yamada stond glimlachend op. "En ik heb er ook een!"
Lachend liet ze Afirillo de pluizenbol zien. Piepend en trillen probeerde het te ontsnappen.
"Zeg, waarom mocht ik die winkel niet binnen?" vroeg Afirillo abrupt. Yamada keek hem verbaasd aan, maar herstelde zich snel.
"Omdat het daar gevaarlijk is."
"Waarom is het gevaarlijk?"
"Gewoon, daarom."
"Daarom is geen reden!" Afirillo keek haar wijsneuserig aan.
"Dan nog," zei Yamada, en ze stak haar kin in de lucht. Afirillo zuchtte. Met zoiets valt niet te praten.
"Goed, andere vraag," veranderde hij van onderwerp. "Wat zijn dit voor rare paarse dingen?"

"O, dat" zei Yamada.
"Dat zijn lichtbollen, dat stond op het kaartje, als je ze snachts in je kamer loslaat gaan ze zweven en geven ze licht"
"O, oke, en eh wat zijn dit voor dingen??"
Afirillo wees op een bak met verschrompelde roodbruine octopussen tentakels, die schokkerige bewegingen maakten.
Yamada liep ernaartoe en bukte zich over de tentakels heen.
"Dit zijn.... eh..... o, ja, ze helpen je als je onderwater zwemd tegen de Grokert"
Maar voordat Afirillo kon vragen wat dat was ging Yamada verder.
"De Grokert is een beestje met een lange spitse neus, een klein eivormig lijf vol met pukkels, hij is donkergroen, hij heeft twee grote lompe achterpootjes en twee kleine voorpootjes en die zijn lichtrood, zijn ogen zijn dof roodbruin en zijn bek zit vol met kleine tandjes, de Grokert is heel erg snel en hij bijt op alle plaatsen waar hij je maar kan bijten, hij is bang voor octopussen omdat die acht tentakels hebben en die zijn hem te vlug af, hij staat ook op het menu van de octopus."
Afirillo had met openmond zitten luisteren.
"Ik heb een dieren enceclopedie" voegde ze er vlug aan toe.

Pupeluutje

Yamada grinnikte om het gezicht van Afirillo. Ze liet de verbaasde jongen achter en liep door naar een andere gang, waar kleurijke voorwerpen in de schappen lagen.
Wacht eens...
Langzaam liep ze door. Ze rook iets... een bekende geur die haar niet aanstond. Een misselijk makende geur, een stinkende, verotte geur, een geur die je nooit uit je niet snel vergeet. En het was sterker dan ooit...
Stop!
Het schoot door haar hoofd als een bliksemsnel raket. Ze remde abrupt, nog voor ze er zelf erg in had en ze van de schrik kon bijkomen.
Ze hield haar adem in van angst. Daar, tussen de schappen, stak een zwart geklede man fel af tegen de felle kleuren. Hij droeg een zwarte cape met capuchon, en op zijn rug hing een zwaard zonder schede, open en bloot. Enkel een vat om het in te steken was aanwezig.
De man stond met de rug naar Yamada toe, en had haar blijkbaar nog niet doorgehad. Ondanks dat wist Yamada dondersgoed wie het was.
Yamada dook snel terug achter de schappen en kroop in elkaar om niet gezien te worden. Ze mocht dit soort ongure types niet, en zij haar ook niet. Niet dat hij haar iets zou aan gaan doen. Yamada was niet voor hem belangrijk genoeg om te doden. Nee, hij zou haar vangen, gebruiken als gijzelaar, en Yamada moest hem naar het persoon brengen die wél belangrijk genoeg was.
De man stond bij de kassa, en praatte overduidelijk met de eigenaar van de winkel. Yamada moest haar oren spitsen om het gefluister te horen, en zelfs dan ving ze flarden op.
"We... vinden... hij moet toehappen."
Dit ging niet lukken zo. Ze voelde dat dit belangrijke informatie was. Ze wist de oplossing wel... durfde ze enkel dat risico te nemen?
Nu. Nu een beslissing nemen. Moet.
Yamada's hand schoot naar haar muts, en met een felle maar geluidloze beweging trok ze hem eraf. Twee zwarte creaturen van de wetenschap staken spits omhoog, schokten nog wat en gingen van achter naar voren, maar toen stonden ze uiteindelijk stil.
Kattenoren.
Nu hoorde ze het overduidelijk. Ze hoopte vurig dat niemand haar zag.
"Heb ik het goed gehoord?" vroeg de eigenaar. "Is de Nahidster gevonden?"
Yamada glimlachte triomfantelijk. Beet. En niet zo'n klein beetje ook. Deze informatie is waardevol. Ze zou er geld voor moeten vragen.
Toen schoot het door haar heen wat ze had gehoord. De Nahidster? Maar... die ster...
Natuurlijk was het geen echte ster. Het was een groene edelsteen, gevormd tot een zespuntige ster, met een ketting van goud. Het was een speciale steen. De ster was eerst in bezit van de feeën, die hem vol toverkracht stopten. Maar de elfen hadden het sluw afgepakt. De hele wereld proefde de macht van de steen.
Maar de Nahidster verdween plotseling, wegens een bovennatuurlijke toverkracht. Niemand weet welke kracht het is, maar is er zeker van dat de ster nog bestaat. Hij is verdwenen, gevallen in de kokende lava van de Kalibervulkaan. De enigste vulkaan die op de noordpool te vinden is.
De Nahidster is een dodelijk, magisch wapen. In de verkeerde handen is het een gevaarlijk wapen, een doodsbedreigend wapen. Laat die man in cape nou nét die verkeerde handen hebben.
"Ze zeggen van wel." De man boog voorover naar de eigenaar. "Ze zeggen..."
De eigenaar staarde hem verward aan. "Hoezo?"
"Het is niet waar," zei de man in cape. "Ik heb het gerucht verzonnen, en laten rondgaan in Het Bonte Volk, dankzij mijn spion."
"Dus hij is niet gevonden?"
"Nee," zei de man langzaam. "Nee, dat is hij niet. Het is enkel verzonnen, om de Zwarte Prins uit de tent te lokken."
Yamada zuchtte. Hij is niet gevonden, gelukkig. Maar ze moet het laten weten aan de Prins. Sinds mensenheugenis wordt de Prins achtervolgt. Er staat een behoorlijke prijs op zijn kop. Als hij hier nu toehapt, dan is hij verloren...
Yamada ging rechtop zitten. Langzaam draaide ze zich om. Ze voelde zich aangestaart.
Afirillo.
En hij staarde met grote ogen naar de katachtige oren op Yamada's hoofd.

"Dat.. Dat..." "Zijn kattenoren" maakte Yamada de zin af, ze pakte de muts weer en trok hem ver over haar oren.
"Kom mee, naar buiten, ik moet je iets vertellen.
Afirillo draaide zich langzaam om en hij liep naar de deur gevolgd door Yamada.
Toen ze buiten kwamen dook Yamada snel een donker en verlaten steegje in.
De zwartgeblakerde groene stenen weerkaatsten weinig licht.
Yamada pakte een kistje en ze ging er op zitten, Afirillo nog steeds vol ongeloof en verbazing volgde haar voorbeeld.
“Ben jij een Mutant?”

Pupeluutje

Yamada zei niets.
Er heerste een doodse stilte tussen de twee. Schichtig keek Yamada om zich heen. Ze had die man met de cape niet echter moeten laten, ze had moeten doorluisteren, en dat wist ze. Maar ze kon ook niet Afirillo hun laten veraden door zijn ongeloof.
Een harde wind verstoorde ruw de stilte, en gierde met veel gepiep langs de muren van het smalle steegje. Het leek tikkertje te spelen met de blaadjes, die dansten in de lucht. Yamada keek naar het tafereel der natuur.
"Ja," antwoorde ze na een lange tijd. "Ja, ik ben een mutant."
Weer nam de stilte hen in hun greep, maar Yamada probeerde dit dapper te verstoren. "Versie 04, om precies... te zijn."
Ze beet op haar lip. "Ik had dit niet meteen durven vertellen," mompelde ze zacht, in de hoop dat Afirillo het kon horen tussen het gieren van de wind door. "Ik wist niet... misschien... je weet maar nooit..."
Afirillo schudde hard zijn hoofd heen en weer, alsof hij al wist wat Yamada ging zeggen.
"Ik wist niet zeker of je misschien een mutantenjager was..." Yamada negeerde Afirillo. "Er staat veel geld op een mutant, weet je."

"Ja, dat weet ik, mijn ras heeft het niet zo op mutanten omdat ze zijn gemaakt door mensen maar ik heb er geen problemen mee"
Yamada zuchte vol opluchting.
"Kom dan gaan we verder inkopen doen voor onze lange reis"
Nadat Afirillo dat had gezegd stond hij op en stak zijn hand uit naar Yamada.
Yamada pakte aarzelend zijn hand.
Afirillo trok haar overijnd en ze liepen het steegje uit.

Afirillo knipperde met zijn ogen tegen het felle zonlicht dat door de smaragd groene muren werd weerkaatst.
Yamada nam nu de leiding en ze liep naar een winkel helemaal verscholen in een uithoek van het plein.
"Pling" Afirillo deed de deur open en de winkelier keek verbaasd op. "Afirillo"
De winkelier sprong op en liep naar Afirillo toe.
De winkelier greep Afirillo stevig vast en schudde zijn hand zo hard dat hij spierpijn kreeg.
"Mag ik nog even blijven leven" piepte Afirillo van onder een arm. Maar de winkelier schudde hem helemaal door elkaar zodat wat Afirillo ook zij bijna niet te horen was.
Yamada kuchte, en de winkelier keek geschrokken op.
"Wat is er jongedame?"
"Zij is mijn vriendin" zei Afirillo vlug voordat zij ook maar iets kon zeggen.
Nadat Afirillo eindelijkwas bevrijd zij hij tegen Yamada:
"Nou dit is mijn oom Discrotus, hij runt deze winkel en dat wist ik niet maar goed ik heb hem al heel lang niet meer gezien"
Discrotus ging weer achter de toonbank zitten.
"Je bent gegroeid jongen" Zij Discrotus.
"Je hebt natuurlijk een doel want ik ken je goed genoeg om te weten dat je altijd opzoek bent naar avontuur en je vriendin ook zo te zien want anders was ze niet met je mee gereisd.

Pupeluutje

((Ghihihi... nou springen we nog steeds te snel op. En eigenlijk richtte ik me daar het meeste op. Maar oké, verder is het goed zo. Ik overleeg het wel.
O, vind je het erg als ik de twee discusie-posts verwijder? Het staat zo raar hiertussen in. ))

"Héhéé..." Yamada glimlachte schaapachtig toen Discrotus dit zei. Zo hard zocht ze nou ook niet naar avontuur. Ze probeerde eerder te overleven. Maar goed...
Ze hoorde Afirillo iets antwoorden tegen zijn oom. Yamada had dit graag willen volgen, maar ze was er maar half bij. Ze keek het zaakje rond.
Het kleine winkeltje werd weinig verlicht. Een lamp stond in de hoek, en er viel wat licht vanuit een klein niet-gezeemd raampje, maar dat was het ook. Het gaf zo'n geheimzinnige sfeer... Yamada liep door de kamer. Bij het kleine raampje bleef ze staan.
Buiten liepen mensen haastig door elkaar over het plein heen. Yamada trok een wenkbrauw op. Meestal was het wel druk, maar nu leken ze bang... wat was er aan de hand? Misschien zat Heer Felix er wel weer achter. Je kon de angst lezen van de gezichten. Er was iets gaande, niet specifiek nu, maar gewoon de hele tijd al. Misschien heeft het dezelfde reden als waarom de statspoorten dicht zaten. Misschien wel. Misschien ook niet. Yamada kon het zo niet zeggen, en eigenlijk intereseerde het haar niet veel. Ze zat nog vol van wat ze net gezien heeft, dat Afirillo nu weet dat ze mutant is en hoe hij daar mee om gaat, en wat voor waardevolle informatie ze nu wel niet meedraagt. Ze moest dit vertellen aan de Zwarte Prins. Maar ze had ook beloofd om met Afirillo mee te reizen. Als ze nou eens wist wat hij van plan was-
"Hé, Yamada?"
Yamada schrok op, terwijl ze verschrikt Afirillo aankeek. Die stond haar met een blij gezicht aan te kijken. "Dat had hij toch gegeven, niet? Dat briefje!"
Yamada keek hem niet begrijpend aan. "Huh?"
"Toen bij dat restaurant," voegde Afirillo erbij toe, meer tegen zijn oom dan tegen Yamada. "Hij dacht dat we een stelletje waren!"
Yamada glimlachte. "O ja, ja, dat is zo."
Afirillo en zijn oom lagen compleet dubbel. Discrotus grinnikte. "Dacht- dacht-ie dat echt? Hoe wist je dat zo zeker?"
"Liefde," zei Afirillo met een zangerige stem. "liefde is het mooiste wat er is, net zoals dit meisje tegenover je is."
"Echt waar?" Dicrotus kon zijn lol niet op. "Nou Afirillo, geef toe. Ze is ook een mooi meisje, of niet dan?"
Yamada voelde zich rood worden. "Hé!"
Afirillo hield opeens op met lachen, maar zijn oom storte bijna neer op de grond. Die houd het dadelijk niet meer uit, joh, dacht Yamada. Afirillo glimlachte. Yamada wist niet wat hij dacht, maar probeerde al snel de stille stemming tussen hen in te verbreken, door Discrotus nog meer te laten bulderen.
"Jullie paarden zijn zo zwart als de nacht," zong Yamada. Discrotus schoot alleen al daarvan in de lach. "...en ik weet zeker dat ze voor je smacht."
Afirillo grinnikte om zijn oom, die nu over de grond rolde, en liep naar Yamada toe. Hij boog zich voorover naar haar oor. "Je mag dan wel mutant zijn," fluisterde hij, zo zacht, dat Yamada dit enkel kon horen. "Je zingt in iedergeval niet als een kat."

Yamada glimlachte dankbaar naar Afirillo en toen Discrotus weer bij zinnen was dachten Afirillo en Yamada dat ze hem niet nog een keer aan het lachen moesten maken.
"Jullie komen spullen kopen voor onderweg he?"
Afirillo knikte en Discrotus ging verder.
"Nou Afirillo, wil jij nog een dolk?? Ik heb een hele mooie!!"
"Nou, nee hoor, ik heb er nog een en die heeft me prima geholpen bij een Fluisteraar"
"Dat zijn zulke vervelende beesten, ik ben er gelukkig nog nooit een tegen gekomen maar van de mensen die hier wel eens komen heb ik altijd nare verhalen gehoord over die beesten!"
"Ja vervelend zijn ze" voegde Yamada er aan toe"
Discrotus bekeek Yamada van top tot teen.
"Heb jij misschien nog een dolk nodig?"
Nee, ik hoef niet ik heb een zwaard en daarmee kan ik goed genoeg mee overweg"
"O, oke, nou we zullen eens zien"
Discrotus liep naar een van de schappen, bukte zich er overheen en begon te zoeken.
Afirillo liep naar zijn oom toe.
"Oom?, wat bent u aan het zoeken?"

Pupeluutje