Het begint...

Yamada keek met grote ogen naar de vis die Afirillo op tafel smeet.
"Wow..."
Afirillo hield zijn hoofd schuin, en glimlachte gemeen. "Hmm, moest-ie groter?"
"N-nee... hij is prima..."
Yamada knipperde een paar keer met haar ogen. "Jeez..." Toen keek ze naar Afirillo. "Je stinkt."
"Nou, dank je," mopperde Afirillo. " 'Goh, bedankt Afirillo, dat je die vis voor me gehaald heb. Daar ben ik echt heel blij mee.' " Afirillo verhoogde zijn stem, en deed net alsof hij Yamada na deed die hem bedankt.
"Oh ja," grijnsde Yamada. "Bedankt, All."
Afirillo draaide met zijn ogen. "Graag gedaan..."
"Zeg, heb je een mes voor me?" vroeg Yamada aan Afirillo. "Dan snij ik het in stukken, zodat ik niet aan een groot stuk vis tegelijk moet knagen. Maak ik sushi." Ze stak haar tong wat plagerig naar Afirillo uit. Alsof hij nu nog op sushi zat te wachten.

"Volgens mij hebben we alles, oom." Afirillo en Yamada kwamen binnen, met hun zadeltassen.
"Okée," zei Discrotus, die iets op de plank terugzetten. Ajarti was bezig met wat spullen die ze waarschijnlijk nodig zou hebben, op te stapelen, maar door alles wat ze vast had, viel ze bijna om.
Yamada ving nog net op tijd de glazenbekers op die Ajarti omstootte. Het ging op een nogwat klunnelige manier, om én de zadeltas, én de drie glazen niet te laten vallen.
"O," zei Ajarti droogjes. "Oeps."
Yamada zuchtte.
"Gaan jullie?" vroeg Discrotus, toen hij zijn neefje naar de deur zag lopen.
"Ja, we zadelen Katanga en Horizon op, en trekken de stad uit, richting Toverbos."
"Is het niet handiger tot morgen te wachten?"
"Misschien," mompelde Yamada, terwijl ze de glazen terug op het tafeltje zette. "Maar ik slaap nou eenmaal liever buiten. Daarbij, kunnen we beter geen tijd verliezen. We moeten zo snel mogelijk naar onze bestemming. Daarna moeten we weer doortrekken, dus het moet allemaal snel gebeuren."
"Hmm..." bromde Discrotus. "Toch lijkt het me verstandiger dat jullie hier blijven."
"Ach kom, oompje." Afirillo klopte Discortus op zijn bovenarm. "Het Toverbos is toch niet zo gevaarlijk?"
Discortus keek scheel naar zijn neef, alsof je een klein kind probeerde wijs te maken dat de kerstman niet bestond.
"Goed, misschien een klein beetje..." mompelde Afirillo. "Maar we zijn het gewent."
"Goed dan..." zuchtte Discrotus.
Afirillo glimlachte. Dat had hij weer mooi gedaan.

Yamada zat op Horizon, terwijl ze op een stuk vis zat te knabbelen. Afirillo groette de stadspoortwachter, terwijl hij Katanga aanspoorde achter Horizon aan de stad uit te gaan.
Ze liepen over het sterk kronkelende pad richting het bos, die voor hun opdoemde. De horizon was roodgekleurd; het was duidelijk te zien dat de dag bijna tot zijn einde liep.
"We moeten zo diep mogelijk in het bos zien te komen," zei Afirillo toen ze de rand van het bos bereikte. "Dat is veiliger dan aan de rand slapen."
Yamada had juist iets anders geleerd. Aan de andere kant... ze waren dicht bij de stad. Het was veiliger om óf in de stad, óf in het bos te overnachten- niet aan de rand.
"Bwals bij hwet zwegt..." antwoorde ze mompelend, terwijl ze met een mond vol vis zat.
"Éh?"
"Bwals bij...- als jij het zegt," herhaalde Yamada. Ze slikte gauw door.
Het was stil.
Yamada keek Afirillo schuin aan. Ze glimlachte gemeen...
Snel trok ze het stuk stof die Afirillo normaal om zijn hoofd gebonden had, los, en spoorde ze Horizon aan.
"Pak me dan!" schreeuwde ze over haar schouders, terwijl ze- al weggaloperend- een hap van haar stuk vis nam.

En ik dan??

Ajarti was hulpeloos achtergebleven bij Discrotus.
Toen het tot haar door drong dat de mensen die ze zoeven als vrienden had beschouwt zonder haar waren vertrokken voelde ze diep van binnen een groot verdriet opzwellen. Weer was ze alleen achtergelaten bij iemand die ze maar pas kende. Maar nu was het ver van huis en kende ze niemand in de buurt.
"Zeg, dametje, zou jij ze niet eens achterna gaan?" Vroeg Discrotus plotseling
"Euh........" stamelde Ajarti een beetje verlegen
"Tong verloren?" Weer zo'n irritante vraag van die onbekende kerel
"Nee! Waarom zou ik eigenlijk, ik ken ze nog niet eens!" Ajarti had plotseling haar felheid terug "Maar goed, ik ga maar eens naar mijn slaapplaats. Tot ziens!"
Ajarti liep de deur uit en het donkere plein op.
Toen ze het plein overliep dacht ze hoe het zou zijn om nu samen met Yamada en Afrillo samen op avontuur te gaan. Ze kon de verleiding niet weerstaan.
Vliegensvlug rende ze naar de herberg waar ze overnachte, betaalde, haalde haar spullen op en rende naar de stal.
Ze zocht haar fret(Freddy) en zadelde daarna Tassillo.
Toen racede ze naar de stadspoort en daarna verder het bos in. Op de een of andere manier wist ze precies welke paadjes ze moest nemen.

Afirillo keek verbouwereerd naar Yamada.
"Hey! Kom terug!!"
Afirillo spoorde Katanga aan en galloppeerde achter Yamada aan.
"Pak me dan als je kan!!"
Afirillo gromde.
Katanga was iets lichter dan Horizon en dus net iets sneller.

Yamada had nog niet echt door dat Afirillo haar aan het inhalen was, totdat ze oppeens het gehijg van Katanga vlak achterzig hoorde.
Haar kattenoren hadden zich hier niet op gefocust, ze had ze Afirillo niet aan horen komen.
In een schrikreactie rukte ze zacht aan de teugel.
Horizon reageerde verward en remde iets af.
Nou heb ik haar, dacht Afirillo en hij ging staan op Katanga's rug en sprong, bovenop Yamada.
"MRAUW!"
Yamada schrok zich kapot.
Afirillo grisde de lap stof uit haar handen en trok aan de teugel.
Horizon draaide rechtsom met een rot vaart, bokte van al dat geweld op zijn rug met als resultaat dat Afirillo en Yamada er af flikkerden. Verlost van zijn zware last draafde hij nog een stukje door en kwam toen tot stilstand.
Ze hijgden, Afirillo grijnsde, stond op en hield de lap stof boven Yamada.

Yamada lag op haar buik, met haar kont omhoog, wat een nogal vreemde houding ervan maakten. Vanuit haar ooghoeken keek ze omhoog, en gromde toen ze Afirillo grijnzend met het lap stof haar aan stond te kijken.
Yamada stond op. "De volgende keer blijf je staan als je baasje je aanspoort," snauwde ze naar Katanga. Ondanks dat Yamada wist dat de merrie haar niet begrepen had, had ze het gevoel dat het paard haar vierkant uitlachte.
Ze hielp Afirillo hat lapt stof weer om zijn hoofd te binden, zodat het weer vast zat, alsof het een hoofdband was. Echter, waarneer ze het wou vastknopen, liet ze het plots los, en gingen haar kattenoren recht overeind staan.
"Wat is er?" vroeg Afirillo verbaasd, nog nahijgend.
"Ik hoor volgens mij iets..." Yamada gritste snel haar muts uit haar zadeltas, en zette die gauw op haar hoofd. Ze had hem afgedaan toen ze het bos inreden, omdat Afirillo toch ondertussen wist dat ze een mutant was.
Snel binden ze haar jack om haar middel, zodat ze haar kattenstaart verborg. Bij Afirillo gingen nu eindelijk de alarmbellen rinkelen- er kwam iemand aan.
Omdat hij niet wist of het vriend of vijand was wat eraan kwam, trok hij zijn zwaard. Toen hoorde hij het ook.
In de verte zag hij in de flauwe bocht een galloperend paard tevoorschijn komen. Het tweetal kon nog niet zien wie erop zat, maar Yamada vertelde hem dat het zeker weten een meisje was, dit had ze al gezien met haar scherpe kattenogen. Afirillo knikte met zijn hoofd, hij gaf haar maar gelijk.
Toen het paard over een boomstam heensprong, leek er opeens een licht voor Yamada te schijnen die haar gezicht liet opklaren. Ze duwde het zwaard van Afirillo omlaag. Ze zwaaide wild naar het aanstormende gestalte.
"Ajarti!"

"Wat doe jij hier?!" Afirillo stond er nog steeds wat onthutst bij
"Gewoon, jullie volgen" Ajarti antwoordde wat onverschillig "Ik dacht zo, hoe zou het zijn als ik nou eens vanaf nu bij jullie hoor?"
"Euhhhhhhh........." Yamada twijfelde hardop "Euhh...waarom niet?"
"Ik vind het best, maar mijn missie heeft voorrang" Zei Afirillo
"Hé, en de Dassenburcht dan?" Yamada klonk ietwat verontwaardigd "Dat had je me belooft!"
"Dassenburcht?"Ajarti voelde zicht plots niet zo op haar gemak "Is dat niet die plek waar al die mutanten vandaan komen?"
"Ja, nou en. Als je niet mee wilt hoef je je ook niet bij ons aan te sluiten hoor"Yamada begon sterk verdedigend commentaar te geven "En al helemaal niet als je wat tegen mutanten hebt!"
"O,euh....sorry! Ik heb het nou eenmaal niet zo met mutanten, ik ken er tot nu toe nog maar één en daar was ik helemaal niet op gesteld. Maar goed, vast niet alle mutanten zijn het zelfde !" Ajarti was vastbesloten mee te gaan wat er ook zou gebeuren.

Hey Pega! waarom is Afirillo bij jou altijd zo super chaggy en kortaf?? Want dit word nog al vaag, jij schrijft (chagerijnig), ik schrijf (normaal)...

Tassilio trappelde heen en weer, zijn witte vacht glansde in het zonlicht.
Afirillo knikte en draaide zich om om naar Katanga te lopen.
Yamada keek naar Ajarti, "Oke, we gaan."

Tss... negeer het maar gewoon, hoor, Pega! Pupel moet er maar bij neerleggen dat haar elf ook last van puberstreken heeft. XD
Vechten jullie dit samen even uit in PB? Thank you... *buigt formeel*

Yamada pruttelde nog even na terwijl ze op Horizon stapte. Pff... Ajarti zal dan wel tegen een hondmutant opgelopen zijn, of zo. Yamada draaide met haar ogen. Ja, honden, die kunnen écht vervelend zijn.
Met z'n drieën naast elkaar liepen ze over het brede zandpad. Voor Tasillo was het blijkbaar een verademing om het nu zo rustig aan te doen, nadat hij dat hele eind gegaloppeerd heeft. Yamada keek op van de conditie van het beestje. Hij heeft het lang volgehouden, Horizon zou allang in elkaar gestort zijn. Naja, Horizon had vast ook wel zo'n conditie. Nee, het kwam vast omdat haar paard gewoon érg koppig is.
Yamada merkte op dat ze in het midden liep. Ajarti aan de rechterkant, Afirillo aan de linkerkant. Ze waren beide stil.
Ze vroeg zich af waar ze nu aan dachten. Misschien was Ajarti nu aan het bijkomen van het idee dat ze richting Dassenburcht gingen. En was Afirillo nu een excuus aan het bedenken waarom hij zo kortaf was begonnen tegen Ajarti.
In iedergeval was het stil, en daar kon Yamada niet tegen.
Nog voordat Yamada iets kon zeggen, kwamen ze op een open plek aan.
"Ik loop gewoon door," was Afirillo's idee. "Het is nu nog een klein beetje licht, ik zet mijn kamp wel op zodra het donker is."
"Leuk en aardig, maar wat als dit de laatste open plek is die we tegen komen?" opperde Ajarti. "Misschien kunnen we beter nu stoppen en morgen verder gaan."
Yamada hield haar hoofd schuin. "Wat een heisa, maken jullie zeg. Slapen jullie echt op een open plek? Ik slaap altijd in een boom."

Afirillo keek Yamada aan. "Yamada, ik ben een elf"
"Ow ja, hehe, das waar ook."
Ajarti keek van de een naar de ander.
"Waar hebben jullie -het in wiens naam dan ook- over?? In een boom slapen?"
Afirillo wierp een waarschuwende blik naar haar.
"Nou... In een boom zit je veilig, zolang je er maar niet uit valt..."
Yamada keek zo logisch naar Ajarti dat die wegkeek en afwezig knikte.
"Kan jij goed in bomen klimmen All?"
Yamada draaide zich om nadat ze dit had gezegd.
"Uuuhhh, ik kan het proberen... Maar, hoe hoog wil jij die boom in?"
Yamada fronsde haar wenkbrauwen.
"Uhhhmmmmmmmmmmm, misschien dat? Nee, mmmmmmmmm, nee ook niet...., mmmmmm, nou, wat vind je van 20 meter?"
Afirillo's ogen werden tien keer zo groot. "T..t...twintig...m..meter..??"
"Ja All, ik weet het, misschien nog te dichtbij de grond..."
Ajarti keek ongelovig naar Yamada.
"Voel je je wel lekker? 20 Meter!!!"
Ajarti tikte met een vinger op haar voorhoofd.
"En trouwens, wat ben jij?"

EDIT: Woepsie, ietsjepietsje lang. X'D

"Wat... ik?" Yamada lachte schamper. "Ik... ik ben niets, héhé."
Ajarti trok haar wenkbrauwen op.
"Nee- ja!," verbeterde Yamada zich. Ze zwaaide hierbij dwaas met haar handen. "Ik ben wel iéts..."
Het was even stil.
Afirillo begon te fluiten. Yamada glimlachte schaapachtig, terwijl ze nieuwsgierig blikken probeerde te ontwijken.
"Wat zijn jullie voor rare persoontjes?" Ajarti gooide dramatisch haar aremen boven haar hoofd. "Al die geheimzinnigheid! Zo moeilijk is het toch niet om mij iets uit te leggen?"
"Hé, hoor eens even." Yamada priemde bij deze woorden in Ajarti's buik. "Jij wou met ons mee, dan moet je ook maar met de voorwaarden meegaan."
"Maar het is toch niet zo moeilijk om te vertellen wat voor ras je bent?" vroeg Ajarti op haar beurt weer onverschillig.
"Nee, maar ik vertel het je niet."
Afirillo zuchtte. "Dat belooft een leuke reis..."
Yamada draaide zich woedend om van Ajarti en liep naar een boom. Terwijl ze omhoog keek, schatte ze hoe hoog hij was.
"Horizon," bromde ze. Het paard luisterde maar gauw naar zijn baasje, want hij had al door dat deze niet in een al te best humeur was. Yamada gooide zijn zadel af, en verborg dit samen met het paard net voorbij de struiken, zodat hij niet van het pad af te zien was.
"Jij bent een mutant, hé?"
"Hoezo?" antwoorde Yamada met een vraag. Ze sprong hierbij, vanuit de struiken, omhoog en greep de onderste tak van de boom vast. Daarna klom ze soepel op de tak en keek naar beneden naar het tweetal.
"Hoezo?" herhaalde Ajarti verontwaardigd. "Daarom! Je bent geen elf; dan had ik het wel aan je oren gezien. Je bent ook geen fee; dan zag ik het aan je ogen. Je had nog een mens kunnen zijn, maar weet je; die springen niet op die manier in bomen!"
"Nee?" Yamada keek haar verbaasd aan, alsof het de eerste keer was dat ze dit hoorde. "En wat als ik nou wél zo'n mens ben?"
"Ben je niet."
"Wedden van wel?"
Met maar een beweging schoot Ajarti een pijl net langs Yamada's hoofd. Hierbij schepte ze haar rode muts, die ergens verderop landde.
"Zie je wel!"
Ajarti wees naar Yamada. Bovenop haar hoofd waren twee zwarte kattenoren zichtbaar. Even stonden ze recht overeind, maar daarna lagen ze plat in de nek van Yamada.
"Wat moet dat?" blies deze. "Wat geeft jou het recht om dit zomaar uit te halen?"
"Zo, je kan goed schieten..." mompelde Afirillo, die van de shock bij kwam dat Ajarti misschien door Yamada's hoofd had geschoten. Hij had totaal niet in de gaten dat de meisjes aan het bekvechten waren.
"Misschien kan ze dat dan wel, maar ik ben nu wel mooi mijn muts kwijt," brieste Yamada. "Er zit nu een gat in; daar kan ik dus mijn kattenoren niet mee verbergen. Nou moet ik de hele tijd die bloedhete capuchon op. Mensen verklaren me voor gek! Daar ben ik mooi klaar mee..."
Al mopperend klom Yamada verder de boom in. "Ik zie wel wat jullie doen. Ik slaap hier."

"Nou, als je het zo graag wilt kom ik zo ook gewoon de boom in hoor.
Dan zul je wel heel erg hoog moeten klimmen MUTANT!!!!!!!!!" Ajarti begon Yamada uit te dagen
Ze wist best dat dit gevaarlijk was maar ze liet niet zo maar kisten.
Yamada was een mutant en dat was nu bevestigd
Dat Yamada daar zo moeilijk over deed snapte ze niet echt
Wat was er erg aan een mutant te zijn, dat kon ze wel eens vragen......
"Hey, Yamada, wat is er eigenlijk erg aan een mutant te zijn?" vroeg Ajarti dus heel onschuldig "Mij lijkt het niet zo'n groot probleem."


P.S. Nu jij weer Ik!!

Yamada wierp een blik naar beneden en greep naar de volgende tak. "Erg?" snauwde ze. "Wat er erg aan is?"
Dapper klom Yamada door, met Ajarti achter zich aan.
"Héél simpel; iedereen lijkt er een probleem mee te hebben." Yamada ging even zitten op een grote tak om haar jack van haar middel te doen. Ze gooide deze naar beneden- waardoor die op Afirillo's hoofd lande, die nog steeds beneden stond- en zwaaide een keer met haar staart waarna ze weer verder naar boven ging.
"Ze vinden me een monster of zoiets. Alleen omdat ik anders ben. De mensheid probeerde een 'verbeterde' versie van zichzelf te maken, waardoor mutanten ontstonden. Mensen, of andere wezens, met dierelijke trekken."
Yamada stopte, alsof ze iets naars herinnerde. Midden in een beweging om op de tak te klimmen, stopte ze, en staarde wazig voor zich uit.
"Maar ze kwamen erachter dat dit niet de juiste oplossing was," fluisterde ze verder, net hard genoeg voor Ajarti om haar te verstaan, die onder haar ook naar boven kwam. "Ze stopte met het onderzoek. Een project was mislukt, en mutanten kregen een rusteloze aard. De laatste versie had een onmenselijke kracht en vermoorde mensen; wat ertoe leidde dat mensen op hun beurt weer mutanten willen vermoorden."
Yamada zuchtte, en ging zitten op de tak. Ajarti was ondertussen bij haar en ging naast haar zitten.
"Ze kregen niet alle mutanten gedood, ik was een van de weinige die wist te ontsnappen. Het Bonte Volk bood veiligheid en vertrouwen. De groep rebellen bestaat uit de weinige groep wezens die niet alle mutanten kwaadaardig vinden. Maar er zijn duizenden, miljoenen mensen op de wereld die maar al te graag mutanten willen afslachten.
Dat is de reden waarom ik altijd zo koud en wantrouwend overkom. Ik kan vrijwel niemand vertrouwen."
Yamada werd stil. Ajarti keek haar aan, niet wetend wat ze moest zeggen. "Owh..."
Yamada keek haar fronsend aan. Ze kon niet zo goed tegen deze sfeer. "Hoe hoog moest ik ook alweer klimmen?" vroeg ze, terwijl ze weer naar de volgende tak greep en behendig hierop sprong. Een ondeugende glimlach vormde zich op haar lippen.

Afirillo lag op de grond, hij zag helemaal niks.
Wat is dit? Dit ding op mijn hoofd?
Met een hand voelde hij op zijn hoofd, het was van stof en het rook naar kat.
Yamada...
Afirillo zuchte, wat hebben die meiden toch.
Het is in ieder geval niet...
Zijn gedachten gang werd onderbroken.
Er liep iets om hem heen,
was het Katanga, Horizon, of gewoon een wild konijn?
Afirillo werd zenuwachtig, niet bewegen, gewoon doen alsof je er niet bent.
Het jack was warm, Afirillo kreeg het snikheet, maar die iets sloop nog rond.
Dit kan zo niet langer...
Met een ruk trok gooide hij het jack weg, sprong overeind met zijn zwaard in zijn hand.
Het metaal glanste door het zonlicht,
Afirillo keek om zich heen,
niks, helemaal niks.
Hij fronsde zijn wenkbrauwen en liet zijn zwaard iets zakken, maar als hij moest vechten was hij er klaar voor.
Dark lag op zijn rug, met zijn pootjes in de lucht.
Afirillo lachte.
"Zeker warm he?"
Hij keek zijn zwart gepanserde vriend aan die daar uit lag te hijgen.

Plotseling hoorde Afirillo iets, een suisend geruis dat met een rotvaart op hem afkwam.
Afirillo zette een stap naar achteren, en hief zijn zwaard.
"TOINGGG..."
Een afgebroken tak trilde na, op de plek waar Afirillo net stond.
Afirillo stond onder de boom waar Ajarti en Yamada waren ingeklommen.
Hij keek naar boven.
Ajarti zag krijtbleek.
"Goed gedaan feetje"
Dat was het geweldige comentaar van Yamada.

"Uh-oh..."
Yamada keek verbaasd achterom, en zag daar Ajarti staan met een krijtwit gezicht. "Wa-isser?"
Ajarti wees langzaam naar beneden, waar Afirillo geschrokken naar een tak stond te staren.
"Ik stapte mis, en toen brak de tak af..." vertelde Ajarti, maar Yamada luisterde niet echt. Ze staarde naar Afirillo, en naar de tak die recht overeind in de grond geboord stond, nog na te trillen. Blijkbaar had het een scherpe punt gehad.
"Goed gedaan, feetje..." maakte Yamada als commentaar. "Je had bijna Afirillo gespietst."
Ajarti wreef ongemakkelijk met een hand in haar nek.
Yamada zuchtte. Opeens spitste ze haar kattenoren.
"Wat...?" vroeg Ajarti fluisterend. "Is er wat?"
Yamada maande haar tot stilte door abrupt haar hand voor haar mond te leggen. "Ik hoor wat..."
Zo onopvallend mogelijk wees Yamada naar beneden, in de struiken naast waar ze Horizon verstopt had. Ajarti en Afirillo volgde haar vinger. Ze zagen iets ritselen, iets van een grootte tot halverwege je scheen, of tot je knie, misschien iets groter of kleiner.
Yamada sprong van 9-10 meter hoog sierlijk op de grond, net voor Afirillo. Ze trok de tak dat naast hem stond uit de grond, te lui om haar zwaard te pakken, en stak deze in de struiken richting het wezen dat in de struiken zat.
"Au!"

EDIT: Even wachten op Monatoetje. ^^"

het wezen uit de struiken begon te lachen:"het kietelt, het kietelt!" een klein feetje op een konijn keek yamada lachend aan. "stop ermee, het kietelt!" yamada schrikt en prikt het konijn per ongeluk. het konijn schrikt en begint te stijgeren. het feetje vliegt de lucht in... BAM!!! recht in yamada's gezicht. yamada pakt met twee vingers het feetje van haar gezicht,"wie of wat ben jij?!" "HOI IK BEN LUNA EN DIT IS MIJN KONIJN STELLA".

Yamada omklemde met twee vingers de vleugels van het feetje, en plukte het zo van haar gezicht. "Wie, of wat, ben jij?!"
"HOI IK BEN LUNA EN DIT IS MIJN KONIJN STELLA"
Yamda keek het feetje scheel aan. "Luna, huh?" Prompt liet Yamada los. Luna viel naar beneden, maar wist halverwege haar vleugels open te slaan en omhoog te komen voordat ze te pletter viel. "Ja!," beantwoorde ze Yamada's niet uitgesproken vraag.
Yamada rolde met haar ogen. "Ik haat insecten."

"een insect?!"luna keek om zich heen, "er is helemaal geen insect." yamada keek luna met rare ogen aan..."het insect zit anders recht voor mijn neus!" "waar dan?"vroeg luna verbaasd. geïrriteerd reageerde yamada,"IK HEB HET OVER JOU, DOM DING!!!"
"o maar ik ben toch helemaal geen insect, gekkie, trouwens wie zijn jullie eigenlijk?" luna keek naar de personen achter yamada.

Yamada ging recht overeind staan, om er zeker van te zijn dat ze boven Luna uittorende. "Ik ben Yamada," stelde ze zichzelf voor. Nonchalant wees ze naar de elfenjonge; "dat daar is Afirillo, en daar bovenin (Yamada wees naar het elfenmeisje bovenin de boom) is Ajarti."
Afirillo trok een raar gezicht. "Dat?"
Luna volgde me grootte ogen de gebaren van Yamada.

Afirillo keek naar Luna. Hij vond het maar raar. Zo'n klein ding een fee? Hij dacht bij feeën aan iets zo groot aan Ajarti ofzo. Maar dit? Dit was gewoon een dingetje, geen ander woord aan vast te knopen. Luna keek nog steeds zoekend in de boom naar een spoor van Ajarti. Voor zo'n "dingetje" als Luna was dat ook niet zo makkelijk. Al die takken zo immens groot, op de hoogte van Yamada of Afirillo zou je haar zo kunnen zien. Na een tijdje had Luna Ajarti eindelijk gevonden. "O, daar!" Luna lachte met een brede grijns. "Gezien!"
Yamada rolde met haar ogen.

Een grom rolde bij Yamada door haar keel, ontsnapte uit haar mond waardoor haar scherpe hoektanden te zien waren. Veel te optimistisch, die kleine krengen. Yamada had zich verbaasd over Ajarti's lengte, maar misschien stamde Ajarti's voorouderen wel af vanuit het zuiden, dan was dat normaal. Maar hoe kleiner deze werden, hoe mutsiger en blijer deze wezens waren. En als Yamada ergens een hekel aan had...
Yamada schudde haar hoofd. "Ik ben moe," ongeïnterreseerd in de nieuwe gast klom Yamada terug de boom in, en ging, deze keer iets minder hoog, op een tak liggen. Ze krulde zich op, gaapte een keer uitgebreid (waarbij haar oren plat in haar nek gelegd werden) en mompelde: "Ik ga slapen."

Luna keek naar Yamada die daar maar rustig op de tak lag. Luna had geen zin om toe te kijken hoe Yamada in slaap viel, dus vloog ze omhoog en ging op de tak naast Yamada zitten. Yamada opende éen oog en keek vanuit haar ooghoek naar Luna, ja hoor daar kwam een verhaal van dat kleine optimistische ding!!! Luna trok haar mond open... Yamada had echt geen zin om naar Luna te luisteren, ze hield haar hand recht voor Luna, verbaasd keek Luna naar Yamada's hand. "Wat is er?"vroeg Luna verbaasd. "dit",zei Yamada met een brede grijns, en ze tikte Luna van de tak af. Luna viel naar beneden en net boven de grond sloeg ze met haar vleugels, en ze kwam zacht op de grond terecht. Even keek Luna om zich heen," waar is Stella?"
Luna keek wat tussen de struiken, maar ze had moeite om de bladeren, die bijna net zo groot als haar waren,opzij te duwen. Ze draaide zich om"hebben jullie Stella ergens gezien?" Afirillo en Ajarti keken naar Luna. "is Stella dat konijn waar je net opzat?" Luna knikte, er verschenen tranen in haar ogen. vanachter Luna klonk geritsel in de struiken, en twee konijnenoren verschenen , en opeens kwam Stella met een rotvaart vanuit de struiken aangerend! BAM!!! Luna werd omver gelopen door Stella, scheel keek Luna om zich heen,"O, daar was je dus."

Nogal tevreden met haar actie Luna van haar tak te stoten, spinde Yamada en ging maar even overeind zitten, om te zien hoe Luna naar beneden viel. Ze siste zachtjes toen Luna zich net op tijd wist op te vangen voordat ze op de grond landde. Gôh, besefte ze, eigenlijk was ze nu wel een sadist. En ze was er nog tevreden mee ook.
Yamada legde haar handen onder haar hoofd toen ze weer terug ging liggen, en sloot haar ogen. "Komen jullie nog naar boven, of niet?" riep ze naar beneden, in het bijzonder naar Afirillo en Ajarti. Ze merkte niets op van het gemompel over het verdwenen konijn van Luna, niet dat haar dat geïnterreseerd zou hebben.

Afirillo keek naar boven. "Oke, is goed. We komen zo." Na deze woorden gezegd te hebben pakte hij het konijn op en zette het op zijn schouder. Ajarti's mond zakte steeds verder open. "Ga je nou echt dat konijn mee naar boven slepen?"
Afirillo die zich net probeerde op te trekken aan een tak keek om. "Tuurlijk moet dat beest van dat ding mee naar boven, zij kan vliegen" Hij wees naar Luna. Luna keek van de een naar de ander, ze snapte het niet. Na luttele seconden verscheen er een glimlach op haar gezicht en ze sprong in de lucht met haar vleugeltjes uitgeklapt. "OOOOOOOWW! Ik snap het, jij draagt Stella naar boven zodat ze veilig is voor wilde dieren, DANKJEWEL!!" Yamada kon haar oren niet geloven wat had ze nou gehoord? Afirillo, Luna? En dat dom konijn naar boven??

Yamada spitste nog een keer haar kattenoren en keek voorbij haar schouder langs de tak naar beneden. Afirillo trok zichzelf écht op, en had écht dat konijn op zijn schouder.
Owh man, waar was hij mee bezig?
Luna vloog naar boven, achter Afirillo aan. Veel te blij.
Dus die optimistische vlieg kwam ook naar boven. Balen. Yamada sloeg haar handen over haar oren en kneep haar ogen dicht.
"Hallo."
Afirillo's hoofd verscheen naast Yamada. Yamada opende een oog, en keek hem aan.
"Ik vervloek je."
"Ah."
"Ach jij... krijg toch een hondenstaart."
"Woef."
"Wat doe je nou?" Luna kwam verbaasd naast Afirillo vliegen. "Probeer je Yamada bang te maken?"
Yamada draaide met haar geopende oog. "Alsof ik er bang van word."
"Ah, dan is het goed."
Yamada zuchtte. "Weltrusten."

Afirillo hees zich met moeite op een dikke tak in de buurt van Yamada. Yamada deed alsof ze sliep.
Afirillo wist maar al te goed dat ze niet sliep en dat ze hem in de gaten hield. Iedere beweging die hij maakte.
Stella was zwaar, zou het wel een gewoon konijn zijn? Hij zuchtte. Niet nu over na denken.
Stella en Luna kunnen vanacht bij mij slapen. We zien morgen wel verder.
Hij deed zijn keep af en legde die als deken om hem heen.
Dit lag best raar. Onder hem een harde boom stam, boven op zijn buik een konijn, dat was niet echt fijn en Luna sliep tegen haar konijn aan.
"Welteruste"
"Slaap lekker Afirillo!"
Dat was Luna, vanaf het ogenblik dat hij haar kende, dat was nou ook niet zo lang geleden, maar toch, ze was best aardig soms ook wel een beetje irritant.
Maar om in zo'n korte tijd Yamada de boom in te krijgen? Dat zou hem echt nooit lukken.
Hij kon het wel vinden met iedereen, tegen dat dingetje kon je praten wat je wilde, zij was aardig en reageerde overal nogal positief op.
Met Yamada kon je gewoon normaal praten en ze had ook wel gevoel voor humor.
Ajarti? Dat wist hij nog niet zeker, de ene keer vermoord ze me en de andere keer... Dat weet ik echt niet. Ajarti ken ik eigenlijk nog niet zo goed..

Wat moest hij er eigenlijk mee?
Yamada en Ajarti waren nou ook niet echt de allerbeste vrienden. En Luna en Yamada eigenlijk ook niet echt...
Hij zuchtte. Dit wordt behoorlijk vermoeiend.
Maar ja, een ding was voor Afirillo klip en klaar duidelijk; Hij moest in de toekomst veel problemen tussen Yamada en de andere oplossen.

(keep? *kijkt nieuwsgierig*... ik dacht dat het 'cape' was... maar goed. )

De eerste zonnestralen lieten Yamada weten dat het een nieuwe dag was. Yamada opende een oog, en keek al doezelend naar de groene bladeren boven haar, die baden in het zonlicht.
Yamada had niet geslapen. Ze had de hele nacht gedaan alsof, zelfs toen de andere al sliepen en haar niet meer konden zien. Ze had de hele nacht gewaakt. Yamada kon niet goed slapen 's nachts. Het zal wel komen omdat ze gedeeltelijk kat was.
Yamada kwam overeind en klom geruisloos de boom uit. Ze sprong vlak naast Horizon, die slaperig zijn ogen opende en haar verbaasd aankeek. Hij was niet gewend dat zijn baasje zo actief was overdag. Voor haar was dat juist het moment om te slapen.
Ook Hemelwijs mopperde. Ze lag bovenop Horizon en was net in slaap gekomen.
Yamada glimlachte breed naar de twee. "Dan hebben jullie een hele nacht om te slapen..."
"Yamada?"
Yamada legde haar oren plat in haar nek. O nee...
"Je bent al wakker!" Luna vloog vlak naast Yamada's hoofd. Ze had net het laatste moment rust van het kattenmeisje verstoort.
"Ja, dat ben ik," siste deze. "Nou stil, die andere slapen nog."
"Is dat jou kat?" Luna wees naar de zwarte kat die gapend met zijn ogen knipperde.
"Ja," antwoorde Yamada kortaf. "Hemelwijs."
Luna vloog richting Hemelwijs, maar de deze handeling schrok de kat en sloeg naar het kleine wezentje. "Haha, ze past wel bij jou."
"Hmm..."
"En is dat dan jou paard?"
"Ja."
"En hoe heet-ie?"
"Horizon."
Luna vloog naar de kop van Horizon. "Mooi paard."
Het leek dat de twee dieren Yamada's humeur hadden gelezen, want ook Horizon reageerde vijandig naar het wezentje, al was het meer om hun baasje te 'berschermen' dan omdat hij bang was voor Luna.
Luna echter schrok. "WAAH!"
Yamada sloeg voor haar voorhoofd. "Ik zei stil!"
"Hé, watte-wasda?" Afirillo viel bijna uit de boom toen hij wakker werd van de gil van Luna. "Who-ho!"
Yamada zuchtte. 'tuurlijk, dat had zij weer.