Het begint...

Verbaasd keek Yamada naar de man, doe mompelend rommelde tussen de spullen in de schappen. Wat had-ie nou? Afirillo vroeg zichzelf blijkbaar hetzelfde af.
"Oom? Wat bent U aan het zoeken?"
Maar Discrotus zei niets. Yamada mopperde binnensmonds.
"Pardon, maar meneer?" vroeg ze op haar netst, toen ze na een of twee minuten nog geen antwoord hadden. "Wat zoekt U nou precies?"
Afirillo keek haar schuin aan. Hij moest eraan wennen om een nieuwsgierig bijdehandje naast zich te hebben. Snel richtte hij zich weer naar zijn oom.
Discrotus strekte weer zijn rug, en bleek iets in zijn handen te hebben. Yamada kon het niet zien, want hij stond met de rug naar haar toe, maar toch kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen.
"Wat hebt U daar?"

Discrotus draaide zich om.
Hij had iets groens in zijn handen en dat leek op drilpudding.
Uit het groene ding kwam een grote luchtbel.
De luchtbel werd stteds groter en het leek wel of het werd opgeblazen.
"Plop"
De luchtbel raakte los uit de groene drilpudding en zweefde door de lucht.
Afirillo en Yamada keken ademloos toe.
De glazig groene luchtbelbegon boven hun hoofd te cirkelen.
Uit de groenige luchtbel kwamen nog meer plop geluidjes en toen spatte de groene luchtbel uiteen.

Pupeluutje

"Euh..." Yamada staarde sprakeloos naar de plek waar uit de bel had gehangen, maar nu uit elkaar geklapt was. "Wat nu?"
Afirillo wist tot nu toe ook geen woord over zijn lippen te krijgen, maar probeerde het hevig. "Ja... wat nu?"
Discrotus keek de twee lachend aan. "Hoezo?"
"Je hebt het ons laten zien," zuchtte Yamada geïrriteerd. "Maar wat moeten we ermee?"

Discrotus keek hen verbouwereerd aan.
"Hoezo, hoezo, deze groene luchtbelletjes die uit die grote zijn gespat, wijzen de dingen aan die je nodig hebt voor de reis!!"
"Oh" zei Yamada een beetje bedremmeld, ze keek naar Afirillo die met grote ogen naar zijn oom keek.
"Eh, oom, dat gebruiken ze normaal niet in winkels, waarom doe jij dat dan wel??"
"Da's een goede vrag jongen, een goede vraag"
"Ik gebruik die dingen alleen voor mijn familie en vrienden, ze zijn uiterst zeldzaam, de normale klanten die laat ik gewoon zoeken naar wat ze nodig hebben, maar goed, kom Afirillo dan gaan we jullie spullen zoeken"
"Jij ook Yamada" riep Discrotus nog over zijn schouders heen.

Afirillo zocht aan de kant van het magazijn, Yamada in de buurt van de voordeur en Discrotus zocht overal.
Na een halfuur zoeken hadden ze alle spullen op de toonbank.
Discrotus pakte drie stoelen en ze gingen om de spullen heen zitten.
"Als je een ding pakt moet je ook even kijken op het groene belletje wat er bij zweeft, daar staat een naam op, als je de naam hebt gelezen pakje het belletje uit de lucht en dan spat het uit elkaar"
Afirillo knikte en Yamada volgde zijn voorbeeld.

Pupeluutje

((Een gi-gan-ti-sche lange post, Pupel. Maar wel héél belangrijk! Lees het tot de laatste regel, anders mis je iets!))

Yamada staarde indringend naar een groene luchtbel, alsof ze hoopte dat het daarmee uit elkaar zou spatten. Natuurlijk gebeurde dat niet...
"Mensenlief, hadden het geen grotere bellen kunnen zijn?" Afirillo sloeg mopperend zijn handen in de lucht, waarbij bellen die in de weg zaten weg waaide door de luchtverplaatsing. "Ik kan die letters van me lang zal hij leven niet lezen!"
Yamada grinnikte. Zij had er geen last van, met haar kattenogen kon ze perfect tot in de laatste details Afirillo's naam lezen in een bel die dicht bij haar in de beurt hing.
"Hier, jochie!" riep Yamada plotseling, en Afirillo keek haar verbouwereerd aan, toen zij hem jochie noemd. "Di's van jou."
Ze haalde vliegensvlug haar hand uit, waarmee ze de bel met de naam van Afirillo in een haal kapotsloeg voordat het nog kon opwaaien. Daarna pakte ze het voorwerp die erbij lag- een extra leren zadeltas, en wierp ze het naar haar verbaasde vriend.
"Heb je dat dan kunnen lezen?" Afirillo kneep zijn ogen tot spleetjes, terwijl hij staarde naar een bel voor zijn neus, en verwoed probeerde te verzinnen wat voor mysterieuze tekens er wel niet in stonden.
"Yep," antwoorde Yamada. Ze haalde weer uit en sloeg nog een bel kapot- weer voor Afirillo, een zwitsers zakmes.
"Hé!" riep Afirillo opeens. "Hier staat jouw naam in!"
Het klonk bijna beschuldigd, alsof hij ervan baalde dat hij, na zoveel moeite, een andere naam erin zag staan dan die van hem. Toch sloeg hij richting de bel om het kapot te maken, die na zijn verbazing, wegsweefde.
"Huh?"
Weer sloeg Afirillo naar de bel, met hetzelfde resultaat. Boos stond de jongen op en staarde naar de bel die rondjes draaide boven een wit voorwerp. "Blijf hier jij!"
Yamada grinnikte. Ze kon er niets aan doen; het was dan ook zo'n komisch gezicht!
Eindelijk kreeg Afirillo de bel kapot, waarbij hij bijna juichde van triomf en opwinding. Toen pakte hij het witte voorwerp op en gooide hij dit naar Yamada.
Yamada staarde naar het ding dat ze op haar schoot geworpen kreeg. "Verband. Waarom verbaast me dat nou niet?"
Afirillo ging verwoed achter een nieuwe bel aan, waarvan hij wonderbaarlijk ook de naam van had kunnen lezen. Discrotus hielp hem een handje door de bel dicht bij de jongen te laten zweven, door het gevangen te houden in zijn handen. Yamada volgde Afirillo's voorbeeld en haalde uit naar een bel.
Na drie bellen stopte ze. "Euhm... heren?"
Afirillo sloeg net een gilletje van geluk toen hij een bel kapotsloeg, en Discrotus klapte in zijn handen. Blijkbaar merkte ze Yamada niet echt op.
"Zeg eens... kent er een van jullie een Ajarti?"
De twee keken haar verbaast aan. "Wie?"
"Ajarti."
"Wie's da'?" vroeg Afirillo op een verbaasde bunnelige toon.
"Ja," mompelde Yamada geïrriteerd. "Dat vroeg ik ook net aan jou."
Discrotus keek bedenkelijk, wat de aandacht van de kinderen trok. Verwachtingvol keken de twee hem aan.
"Nee, ik weet het niet."
Yamada en Afirillo zuchtte teleurgesteld.
"En wat doen we er dan mee?" vroeg Afirillo uiteindelijk.
"Neem het maar gewoon mee," antwoord Discrotus. "Misschien is het voor jullie toekomstige reisgenoot."
"Toekomstig?" Yamada staarde hem nieuwsgierig aan.
Discrotus knikte. "Ja. Soms geven de bellen ook een voorwerp aan een reisgenoot die zich pas later aan het groepje voegt. Ofwel; waarschijnlijk komt er later er iemand bij jullie om mee te reizen. Geef hem of haar dan dit."
Bij deze laatste woorden sloeg hij de bel kapot (die wonder boven wonder ook meteen stuk ging) en pakte hij het voorwerp. Van verbazing trok hij zijn wenkbrauwen op.
"Een fluit?" Vragend keek Afirillo naar het houten fluitje. Het was van een donker soort hout gemaakt, waarschijnlijk van een eikentak. Behalve het blaasgat- die was wit. Misschien berk, maar het was niet zeker of dit wel een lekker houtsoort was om mee te fluiten.
Het was erg klein voor een fluit, hoewel het niet té klein zou moeten zijn. Er stonden bijzondere tekens in gegraveerd, Yamada herkende ze, maar hield stevig haar mond.
"Niet zomaar een fluit, beste jongen," fluisterde Discrotus geheimzinnig. "Het verbaast me dat jullie dit mee krijgen voor jullie toekomstige genoot. Dit is een hypnosefluit."
"Een hypnosefluit?" Yamada's mond viel open.
"Een watttefluit?" Afirillo keek van Discrotus naar Yamada, terwijl hij verbaasde en vragende blikken wierp.
Yamada pakte het ding over van Discrotus, die het haar voorzichtig gaf. "Een hypnosefluit... ik heb er nooit een gezien," gaf ze toe. "Wel van gehoord."
"Wat doet het dan?" vroeg Afirillo.
"Het is een uiterst zeldzaam voorwerp- ik wist niet eens dat ik zoiets in mijn winkel had!" zei Discrotus, terwijl Yamada ademloos naar het fluitje keek. "Zoals je vast wel begreep, hypnotiseert het wezens. Door een deuntje te spelen en iemand in slaap te brengen, zou je het wezen die slaapt opdrachten kunnen laten uitvoeren. Het bijzondere van deze fluit is, is dat niet de eerste de beste het kan bespelen. Dit kan wel, maar je hypnotiseert er niemand mee."
"Hoezo?" Afirillo staarde naar de fluit. Yamada prevelde geluidloos, alsof ze iets oplas, maar Afirillo's aandacht was teveel op de fluit bevestigt om dit te kunnen opmerken.
"Iedereen kan het bespelen. Niet iedereen kan iemand dan in hypnose brengen. Slechts enkelen kunnen dit, de uitverkorene. Meestal weten ze dit zelf niet. Weten ze dit echter wel, gaan ze op zoek naar een hypnosefluit. Een probleem- de fluit laat zich niet gevonden worden. Hij komt naar de uitverkorene toe. Nooit of te nimmer moet je ernaar op zoek gaan, want hij zal dan nooit bij je aankomen."
Afirillo knikte begrijpend. Yamada was gestopt met prevelen. "En deze is dus voor de geheimzinnige Ajarti?"
"Yep!" antwoorde Discrotuse vrolijk.
"Nou euh... goed dan." Yamada wikkelde de fluit in een doek, zodat het niet kon beschadigen, en stopte het in haar tas. "Dan nemen we het wel mee."

+ Een zeldzaam voorwerp voor Ajarti. 'Een Hypnosefluit'.

PS: Deze fluit kan enkel door Ajarti gebruikt worden. Maar Pupel, niet getreurt! Wij beide vinden ook nog een zeldzaam voorwerp. Alleen daar zorg ik voor, want ik kan dit ook in de karakterkaarten posten. Ga er dus niet een zelf verzinnen!

((Oke!))

Afirillo trok zijn schouders op en ging weer verder met namen zoeken.
"Afirillo"riep Yamada.
Het was een tijdje stil geweest en door dit onverwachte "Afirillo" viel Afirillo bijna van zijn stoel.
"Eh, ja?"
Yamada wierp als antwoord een klein buideltasje naar hem toe.
Afirillo bekeek het.
"Da's handig! Dan kan ik mijn geld ergens anders in doen!"
Yamada knikte afwezig en ze gingen weer verder met zoeken.
Afirillo tuurde nog steeds naar een bel die in de lucht zweefde, Yamada had er al vijf kapot geslagen en sommige voorwerpen dan naar zijn hoofd gegooid.
"Yamada? kan jij zien wat hier opstaat??" vroeg Afirillo terwijl hi wanhopig naar de tekens keek.
"Ja hoor, blaas hem maar even hierheen dan kijk ik wat er op staat"
Yamada wierp even een blik op de bel en ze zei:
"Deze is van mij, Afirillo? Welk voorwerp hoorde hierbij?
Afirillo schoof een wat touw naar haar toe, hij had zelf ook al een lading touw gekregen voor onderweg.

Pupel

Ps. dat buideltje is niks bijzonders hoor!!))

"Hebben we nu alles?"
Yamada keek om zich heen. Twee bergen met spullen lagen op de tafel; alles was nu gesorteerd. Het enigste wat niet bij deze twee bergen lag, was de fluit, maar die had Yamada al velig opgeborgen in haar tas.
"Laten we eerst nog eens kijken of we alle bellen al gevonden hebben," zei Discrotus tegen haar, terwijl Afirillo zijn nieuwe spullen bewonderde. "Misschien hebben we er wel een paar gemist. Afirillo, kijk jij in het magazijn. Dan gaan Yamada en ik kijken of er misschien een naar boven gezweefd is."
"Naar boven?" vroeg Afirillo afwezig. "Hoezo?"
"Je weet maar nooit!" Discrotus glimlachte opgewekt. "Laatst vond ik er nog een in mijn kamer in een kist, van vorig jaar nog."
Yamada schudde haar hoofd. "Laten we deze belletjesgeschiedenis even vergeten, heren. Ik wil hier zo snel mogelijk mee klaar zijn, want ik heb honger."
"Alweer?" riep Afirillo verbaasd. "We hebben net nog eten op!"
"Ik heb altijd snel honger..." Yamada glimlachte dromerig. "... maar eten is dan ook hemels..."
Afirillo zuchtte opgelaten en spurtte snel naar het magazijn. Yamada merkte dat ze nu een stuk makkelijker praatte dan daarnet tegenover Discrotus. Hij had haar gevraagd iets minder beleefd tegen hem te zijn, hij hield niet zo van dat 'ge-meneer'.
Discrotus volgde Afirillo, en Yamada hupte daar snel achter aan. Terwijl ze Afirillo nog weg zag schieten naar rechts, liepen Discrotus en zij rechtdoor de trap op. Ze keek nog achterom en zaf Afirillo verdwijnen achter een gordijn, die in een deuropening hing. Dat zal dan wel naar het magazijn leiden.
Ze kwamen boven aan, in een smal gangetje, die Discrotus de overloop noemde. Hij trok aan het plafond waar een luik hing, gebaarde dat Yamada wat achteruit moest gaan en stapte snel opzij. Met een luide knal zakte een inschuifbare trap naar beneden.
"Yamada, als jij nou even op zolder rond kijkt?" zei Discortus uiteindelijk. "Dan ga ik hier nog even kijken."
Yamada knikte, terwijl ze behendig naar de ladder greep en naar boven klom. Lenig trok ze zich op en klom ze door de opening heen.
Het was donker op zolder, die een tamelijk kleine omvang had. Dozen stonden opgestapeld tegen de muur en hier en daar staken stokken uit van waarschijnlijk kapotte bezems en dat soort zaken. Voorzichtig stapte Yamada erover heen. Het was maar goed dat ze zulke goede nachtkijkers had, anders had ze zich nog flink bezeerd.
Ze keek rond door de kamer. Zo gezien zag ze toch echt geen bellen, of iets wat er op leek. Yamada tikte ongeduldig met een vinger tegen de onderkant van haar arm. Ze kreeg nu echt honger. Zouden Afirillo of Discrotus nog iets gevonden hebben?

Afirillo keek voorzichtig om de hoek van het gordijn, het magazijn zag er stoffig uit en op de planken kon je de centimeters stof zien liggen.
Op de stoffige planken die her en der aan de muur vast waren gespijkerd lagen allemaal rare dingen.
Afirillo deed een stap vooruit.
"BAM" Hij lag languit op de grond.
Afirillo tilde zijn hoofd op en keek naar de grond.
Er lag een klein plasje bloed op de grond.
Zijn hoofd deed zeer en Afirillo hees zichzelf halfovereind.
Hij voelde met een hand aan zijn lip.
Die bloede.
Afirillo keek achterzich om te zien waar hij nou overheen was gestruikeld.
Hij zag een kleine kist belslagen met ijzer.
Afirillo stond op en knielde bij het kleine kistje neer.
Hij probeerde het op te tillen, maar het kistje kreeg hij niet van de grond.
Het leek wel alsof het gevuld was met lood.
Afirillo pakte de deksel en probeerde de deksel open te krijgen.
Het lukte niet.
Afirillo zuchte van de inspanning en hij liet het deksel weer los.
Hij keek om zich heen.
Daar, tegen de muur stond een stevige ijzeren tang.
Afirillo stond op en liep naar de tang.
De tang was koud en hard maar toch kon je er soepel mee bewegen.
Afirillo liep weer terug naar het kistje.
Hij zette de tang onder het deksel en duwde.
"Krrrrrrrrrrr" de kist ging langzaam open.


Pupeluutje

((Haha, mafkees! Je hoeft hier niet constant een enter neer te dumpen! Het is zo, dat bij het spel, het niet automatisch entert >Klinkt raar<. Ik bedoel dus dat de zin niet gewoon doorloopt op de volgende regel. Hier doet het dit wel gewoon.))

WHAM!
Yamada wreef over haar hoofd. Deed me dat zeer! Ze was gestruikeld over een doos die naar beneden was komen zetten, en lag nu lang uit op haar buik op de grond.
Yamada nieste. Het stof dat op de vloer lag waaide zachtjes op. Zo bleef Yamada nog liggen, niet de moeite nemend om op te staan. De honger in haar begon te irriteren.
Wacht. Wat was dat?
Yamada drukte zich met haar rechterwang tegen de vloer, zodat ze net tussen de twee stapel dozen dat voor haar neus stond kon kijken. Was dat ligt?
Snel sprong Yamada op en begon ze voorzichtig de stapel dozen te verschuiven. Wonder boven wonder viel er géén een doos om, en ietwat trots sloeg ze zichzelf tegen haar borst voordat ze verderging met haar zoektocht naar het geziene voorwerp.
Omdat het dak schuin afliep, moest Yamada bukken om achterin te komen. Ze had het goed gezien; er was daadwerkelijk iets daar te vinden. Voorzichtig kroop ze er naar toe, zo goed en kwaad als dit ging in de puinhoop, en probeerde ze het voorwerp te bekijken...

((Hey, jij wou toch zelf bedenken wat voor bijzondere voorwerpen Afirillo en Yamada kregen!!))

Afirillo keek teleurgesteld in de kist, er lagen een paar mottenballen in en een oude zakdoek.
Nergens zag Afirillo een belletje, Afirillo klapte de deksel maar weer dicht een keek om zich heen in het stoffige magazijn.
"Zou ik mijn oom misschien een plezier doen als ik een klein beetje opruim??" bedacht Afirillo en hij ging rechtop staan en liep naar de eerste de beste plank, en pakte hij een lap om de stof overal af te poetsen.
Op de plank lag niet veel bijzonders: een grote stapel boeken, een kompas en een muizenklem.
Heel toevallig -merkte Afirillo nu pas op- zweefde er een piepklein groen belletje boven het kompas.
Afirillo probeerde te ontcijferen wat er op stond en na enige tijd wist hij de eerste letter te ontcijferen namelijk de "A" Afirillo was zo blij met die ontdekking dat hij bijna een gat in de lucht sprong.
"Die is van mij! Die is van mij!" Afirillo was zo blij dat hij alle dingen begon af te poetsen, maar in zijn vreugde deed hij het net iets te hard en zijn vinger kwam bijna in de muizenklem.
Nadat dat bijna was gebeurd was hij een stuk voorzichtiger en na anderhalfuur kwam hij terug met in zijn armen een heleboel dingen die ze mee moesten nemen op reis.
Afirillo mikte de spullen op de toonbank en begon ze te verdelen.
Soms zat er ook nog wat tussen voor die ene Ajarti maar dat was niet meer dan een paar zadeltassen, nog meer touw en een zakmes.
"Zo, nu alleen nog maar wachten op Yamada en Discrotus" zuchte Afirillo.

Pupeluutje

((Prima! Ik verwijder zo de discussieposts.

En hoe je ze moet deleten? Nou, je kan enkel je laatste post verwijderen, waar dan nog niet op gereageerd is. Jouw post kun je bijvoorbeeld niet meer verwijderen, omdat ik er al op gereageerd heb. Dat snap je wel, toch?
Als het goed is, staat er naast je knop edit een kruisje. Tenzij er al op gereageerd is, maar goed. Klik op dat kruisje, en hij verwijdert de post.))

Yamada lag nu op haar buik op de grond, met open mond starend naar het voorwerp die ze nu gevonden had.
Het was een zwaard.
Een nog prachtig zwaard ook.
Yamada pakte het voorzichtig op. Ze staarde spraakeloos naar het zilverkleurige handvat, bezet met twee blauwe edelstenen. Wat haar aandacht echt trok, was het lemmet. Een zwartkleurig lemmet, met een flauwe glans van het slijpen die het ooit ondergaan had. Yamada herkende meteen de stof waarmee het lemmet gemaakt was. Meteoriet. Dat kon niet anders.
Vreemde figuren versierde het lemmet en het handvat, en Yamada bestudeerde ze aandachtig. Het waren meer tekeningen, want als snel merkte Yamada dat hier geen letters uit te halen waren. Nee, wacht. Drie tekeningentjes leken verdacht veel op letters.

'Odd'

Odd? Wat betekende dat? Yamada schudde haar hoofd. Ze kon hieruit wel halen dat dit zwaard niet héél oud moest zijn, want deze letters waren gewone latijn/alfabetische (net hoe je het wilt noemen) letters. Als hij 'eeuwenoud' was, dan waren het wel heel andere tekens geweest.
Ondanks dat het zwaard zo jong was, kon Yamada er donder op zeggen dat hij magisch was. Heel machtig zelfs. Het straalde er gewoon vanaf...
Huh? Yamada keerde het lemmet naar beneden en keerde zo het handvat naar haar gezicht toe. Een briefje!
Het briefje was vergeeld en er zat een vreemd muf geurtje aan, maar Yamada kon nog precies lezen wat erop stond.

Aan de elf voor wie dit zwaard toebehoort. De uitverkorene, degene die met dit zwaard de wereld zodanig moet veranderen, dat het niet meer in gevaar verkeerd.

Yamada stond voor een groot raadsel. Welke elf? Zij was geen elf, blij toe, want ze wist niet hoe ze de wereld zou moeten redden als zij dit zwaard kreeg. Deze dag werd steeds vreemder; eerst de gesloten poort, daarna die man in de winkel, toen dat fluitje en nu dit! Maar toen werd haar aandacht ergens door getrokken...
"Hé!" Het was het eerste geluid die Yamada maakte hierop zolder. Ze zag iets zweven, iets wat ze eerst niet gezien had.
Het was een groene bel, een best grote. Als Yamada nu niet zeer verbaasd was van de naam die ze erin zag staan, had ze zichzelf nu op haar voorhoofd geslagen omdat ze deze bel niet eerder had gezien. Maar ze was nu aan het bijkomen van de schok de ze kreeg...
'Afirillo', stond er in de bel.
Moest Afirillo dan de wereld gaan redden?
Yamada voelde een raar gevoel in haar onderbuik. Misschien was het die opdracht waar ze nog steeds niets van wist. Of hij wist het zelf ook nog niet, wat hem nu te wachten stond nu hij het zwaard zou krijgen...

+ Een zeldzaam voorwerp voor Afirillo. 'Odd'.

EDIT: Discussieposts verwijdert!

Afirillo bekeek een paar zadeltassen. Ze waren oud maar toch mooi, ze waren vast vaak gepoets want ze glommen dof. Afirillo pakte er een en hij blies het stof er groot en deels van af.
Afirillo draaide de zadeltas om en keek naar de gespen, die waren van metaal en ze waren een klein beetje geroest.
Afirillo zocht verder en daar stond het. Op het randje van een van de gespen was heel klein met een sierlijk handschrift “Gregorius” gegrift.
Afirillo werd warm, hij hield van die persoon en hij had hem al jaren niet meer gezien.
Plotseling schrok Afirillo op uit zijn droom en hij keek om.
Discrotus kwam de trap afstommelen aan zijn rechterarm rammelde een klein kooitje met een zwarte en een witte muis die zenuwachtig van de ene kant naar de andere kant hobbelden en ze botsten soms tegen elkaar want het kooitje was niet zo groot.
Afirillo keek naar het gezicht van zijn oom. Het zag er nogal bezweet uit en hij was zo te zien druk bezig geweest.
Discrotus liep naar de tafel en met een heleboel lawaai legde hij de spullen op tafel.
“Zo, jullie moeten behoorlijk wat meeslepen, maar goed, ik heb die beestjes van jullie gezien en die kunnen behoorlijk wat dragen”
Hij keek goedkeurend naar Afirillo en hij ging zitten. “Oom?”
“Ja,Afirillo” “Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet doen”
“Hoezo?” “Je weet wel, ik moet een opdracht volbrengen maar ik heb geen flauw idee hoe ik dat moet doen?”
“Nou knul, volgens mij kun je dat beter tegen je vriendin vertellen want ik kan je er niet mee helpen, ik weet niet wat jou opdracht is”
“Oke, dan vraag ik het wel aan Yamada, waar blijft ze trouwens, ze is al zolang boven?”
“Ik zal haar wel even roepen” zei Discrotus en hij stond op en liep naar de trap.
“Yamada, kom je?”

Pupeluutje

ÿamada spitste haar oren. Haar naam werd geroepen, door Afirillo.
"Kommal!" riep ze in haar eigengevormde taal. Ze liep naar een meubel in de hoek, trok daar het laken vanaf waarmee het bedekt was, en wikkelde Odd hiermee in. Toen rende ze naar de ladder en greep ze naar de leuningen, om vervolgens omlaag te glijden.
Met veel tumult rende ze de trap af. "All! 'k Heb iets gevonden!" brulde ze halverwege de trap omlaag. "t' Is van jou!"
Afirillo stak nieuwsgierig zijn hoofd om de deuropening, beneden aan de trap. "Wat dan?"
"Odd."
"Nee, daar heb ik veel aan," mopperde Afirillo geïrriteerd. "Wie is Odd?"
"Odd is niet iemand." Yamada, die ondertussen onderaan de trap gekomen was, stak haar vinger wijselijk omhoog zodat ze het bijna in de neus van Afirillo stak, en vervolgde betweterig: "Odd is een voorwerp. Een magisch voorwerp."
Triomfantelijk stak ze het doek omhoog, waar Odd in zat. "Here it is!"
Afirillo staarde met opgetrokken wenkbrauw naar het linnendoek. "Dat doek? Weet je zeker dat dat een Odd is?"
"Niet een Odd..." Yamada zuchtte verveeld. "Odd is gewoon een voorwerp, geen ding, maar hoeft geen 'een' ervoor. En nee, het is niet het doek." vervolgde ze na Afirillo's verbaasde blik, terwijl ze de klemtoon op 'niet' legde.
"Wat dan?" herhaalde Afirillo, precies zoals een paar seconden geleden.
"Dit." Yamada wikkelde het doek uit en liet de zwaard aan Afirillo zien. "Dit is Odd."

Afirillo's mond zakte langzaam open. Yamada grinnikte bij het zien van die blik en ze duwde het zwaard in de handen van Afirillo.
Afirillo's ogen waren zo'n stuk of tien keer groter geworden.
Na een tijdje deed hij zijn mond weer dicht en hadden zijn ogen weer de normale groote.
Afirillo bekeek het zwaard aandachtig, hij hield het even op zijn kop.
Afirillo keek onderzoekend naar het lemmet. De blauwe edelstenen glansden en Discrotus stond als versteend naar het wapen te kijken.
Toen zag Afirillo het zelfde briefje dat Yamada al had gelezen. Hij bekeek het aandachtig en mompelde de woorden.
Yamada keek toe hoe Afirillo het zwaard aandachtig bekeek.
Plotseling gooide Afirillo het zwaard pijlsnel in de lucht en hij ving het sierlijk weer op.
Yamada die was geschrokken van die plotselinge actie keek weer toe.
"Hij is best snel met zijn zwaard, mischien heeft hij daarom wel die rare opdracht" Vroeg Yamada zich af.

Pupeluutje

"Hé, niet plots egootje gaan spelen, All," herstelde Yamada zich snel, terwijl ze een grote glimlach om haar mond liet zien. "Zijn we nu eigenlijk klaar met onderzoeken?"
Discrotus knikte. Afirillo merkte het niet eens wat Yamada of Discrotus deden, zo in ban was hij van het zwaard.
"Ik heb niet veel gevonden, zeg ik maar alvast," zei Discrotus. "Afirillo heeft wel een berg. Ik heb wel een bel gevonden, maar hij is te hoog, en ik kan het daardoor niet lezen. Misschien wil jij even kijken?" vroeg hij, al doorhebbend dat Yamada abnormaal lenig was voor een mens. Ze hoopte bij deze bevestiging dat hij niet doorhad wat voor wezen ze dan wel was...
"Ja hoor, dat wil ik wel doen," atwoorde ze vrolijker dan ze vanbinnen was. Ze volgde Discrotus weer naar boven naar een kamer, en hoorde Afirillo snel de trap achter haar aan stommelen. Blijkbaar kon hij toch nog even zijn aandacht verscheuren van Odd.
"Hier is het."
Discrotus leidde de twee een kleine, maar goedverlichte ruimte binnen, dit in tegenstelling tegenover de andere ruimtes in dit kleine gebouw. Het zag eruit als een slaapkamer, er was namelijk een tweepersoonsbed te zien in het midden van de kamer. Het zal wel de kamer van Discrotus zijn, maar Yamada wist niet of hij wel of niet getrouwd was. Misschien had hij zomaar een tweepersoonsbed, eigenlijk had ze niet zo zin om het haarzelf af te vragen.
"... en daar is de bel."
Discrotus wees naar een grote groene bel die boven een hoge kast zweefde. Ondanks dat de bel groot was, kon je niet lezen wat erin stond. Zelfs Yamada kon het niet, ze moest er duidelijk voor omhoog klimmen.
"Zeg, Discrotus." Ze tikte de grote man aan tegen zijn zij. "Geef me eens een zetje, dan kan ik lezen wat erin staat."
Zonder antwoord te geven tilde Discrotus zo hoog mogelijk op, zodat Yamada op ooghoogte van de bel hing.
"Er staat mijn naam in!" riep ze tegen de andere twee, terwijl ze de bel kapotsloeg. Ze pakte het voorwerp dat erbij lag, en wierp dit naar Afirillo, zodat ze haar handen vrijhad en Discrotus haar neer kon zetten.
Met handige pricisie ving Afirillo het op. "Enne... wat is het?"
"Het lijkt op een medaillon," merkte Yamada op, terwijl ze naar Afirillo toe liep. "Wat jij, All, Discrotus?"
Discrotus haalde zijn schouders op. "Het lijkt er wel op."
"Ik denk het ook wel," zei Afirillo, terwijl hij het voorwerp bekeek. Het was een rond kristal, en om het aan de goudbronskleurige ketting te laten hangen, zaten er zilverkleurige standaardtjes erom gehuld. Het had een beetje weg van een vijfpuntige ster zo, met het kristal als middelpunt.
"Er is iets vreemds met dat kristal..." fluisterde Afirillo, terwijl hij een keer schudde met het medaillon. "Het lijkt wel alsof daarbinnen een soort lichtroze, of violete, nevel hangt. Wat denk jij, Discrotus?"
Discrotus nam het medaillon van zijn neefje aan. "Ik geloof dat je gelijk hebt, Afirillo." Hij bekeek het van alle kanten. "Ik heb geen flauw idee wat het is."
"Ik ook niet..." Yamada pakte het medaillon van Discrotus. "Maar het is van mij."
"Ik wil het anders wel graag weten wat het is," zei Afirillo nieuwsgierig.
"Hmm... Ik denk dat ik wel iemand weet wie het zo kunnen 'identificeren'," zei Yamada. "Moos, die ken je toch wel? Hij geeft straks en optreden op het plein. Misschien kan hij het vertellen na zijn voorstelling."
Afirillo knikte. "Goed plan. Wanneer is dat optreden?"
"Over een uurtje, denk ik." Discrotus keek bedenkelijk. "Tenminste, zo duidde de posters."
"Dan zal het wel kloppen," Yamada stopte het medaillon in haar tas. "Tot die tijd berg ik dit op, je weet maar nooit wat voor schade hij zou kunnen aanrichten. En nou heb ik honger. Gaan we wat eten?"

"Goed idee Yamada!" Discrotus lachte.
"Zin in Taco's?"
Afirillo knikte heftig.
Yamada keek hem vragend aan.
"Het zijn kleine pannekoeken alleen dan gemaakt van deeg en geen beslag"
"Oh" Yamada snapte er nog niks van.
Discrotus liep naar de trap, Afirillo en Yamada volgden hem.
Toen ze beneden kwamen liepen ze niet naar de toonbank maar naar een ander vertrek.
Een klein knus kamertje met de kleuren rood, oranje en geel. Achterin tegen de oranjebehangde muur stond een donkerrode bank met een bijzettafeltje van ebbenhout.
In de hoek aan de rechterkant van Yamada zat een groot raam, onder dat raam stond een grote eikenhouten tafel.
Discrotus liep naar de tafel.
"Gaan jullie maar vast zitten, dan haal ik wat borden, bestek en de taco's!"
Afirillo en Yamada gingen zitten en Discrotus liep weg.
"Zullen we straks naar het optreden van Moos en Tierelier gaan kijken?" vroeg Yamada.
"Is goed, dan gaan we nu eerst eten en daarna onze tassen in pakken en dan.."
Verder kwam Afirillo niet, Discrotus kwam met een groot bord aan vol met pannekoekjes en een paar borden.
"Wachtern jullie nog even op mij dan haal ik even de salade en de saus"
Discrotus draaide zich weer om en liep weg.
Afirillo keek naar Yamada. Afirillo lachte in zichzelf, "wij een stelletje?"

Discrotus kwam weer binnen dit keer met een salade en een witte saus.
Zodra Discrotus ze had neergezet viel Afirillo aan.
Yamada pakte een pannenkoek van de grote stapel en ze legde hem op haar bord.
Afirillo schrokt zoveel mogelijk naar binnen en Discrotus was ook al niet al te zuinig.
Yamada pakte een grote pan met shoearma (Ik weet niet hoe je dat schrijft!!!).
Voorzichtig deed ze wat op haar pannenkoek, ze keek naar Afirillo die op dat moment behendig zijn pannenkoek op rolde en hem voor 1/3 in zijn mond stak.
Yamada volgde zijn voorbeeld en ze rolde hem op en nam een grote hap.
"Da's eigenlijk best lekker" Dacht ze inzichzelf.
Na een halfuur was de stapelpannenkoeken een heel stuk kleiner en iedereen leunde met een volle buik op zijn/haar stoelleunig.
Afirillo zuchte, Discrotus zei niets.
"Zullen we gaan?? Het is bijna tijd"
Yamada stond op en liep naar de toonbank.
Afirillo volgde haar voorbeeld en na een tijdje hadden ze hun zadeltassen ingepakt.
Afirillo was als eerste klaar en hij liep alvast naar Katanga.
Toen hij bij de stal aan kwam werd het al wat drukker op het plein ze moesten snel zijn.
Yamada kwam al aangehold volbeladen met zadeltassen en evenlater zaten ze op Katanga en Horizon en keken ze naar de plaats die vrij was gemaakt voor het optreden van Moos en Tierelier.
Er klonk muziek, het was begonnen...


Pupeluutje

((Best lang he?))

Spoiler:

Net aan de rand van het plein was plaats gemaakt voor Moos en Tierelier. Hier stond een wagen, zo'n oude karavaanwagen met tentlaken erover heen. Het laken was opgerold tot bovenin, waardoor je ervanaf de zijkant zo in kon kijken.
De wagen diende als podium. Tierelier zat op een kist, ergens aan de zijkant, vrolijk te zingen en te plukken aan zijn gitaar.

"En de wolken verstopte de maan aan de hemel
maar bedekte de sterren niet
deze schenen zo hard als ze konden
maar een ster scheen het hardst, zo als je ziet"

Het was eigenlijk maar een doelloze tekst, maar het publiek vond het prachtig, dat was te zien. Yamada glimlachte; zij had dit nummer nu al duizenden keren gehoord. Het was zo'n liedje die dagen in je hoofd bleef zitten, en die je 's avonds zong in de hoop dat je het morgen eindelijk vergeten was. Wat nooit echt gebeurde.
Tierelier maakte een raar dansje in het midden van het podium, maakte een dramatisch geluid op zijn gitaar en verdween toen ineens in vlammen op.
Je hoorde het publiek naar adem snakken. Ook Afirillo schrok, al was het maar vanwege het feit dat het zo ineens kwam.
Nog geen twee seconden daarna kwamen er nieuwe vlammen, en verscheen Moos. Deze spuwde vuur zo dat het leek alsof er tientallen vlinders over het publiek vlogen.
Het leek wel magie. Hij vormde het vuur alsof het zwevende klei was, maakte bloemen, duiven, en zelfs een draak. Soms kreeg hij het zelfs voor elkaar om de vlammen (al was het maar voor even) van kleur te laten veranderen.
Het publiek stond verstelt van deze kunsten. Yamada keek vanuit haar ooghoeken naar Afirillo, die met zijn mond open naar het tafereel stond te kijken.

"En knul, hoe vond je de voorstelling?"
Yamada en Afirillo stonden voor de wagen van Moos en Tierelier. Tierelier keek met een grote glimlach naar Afirillo, duidelijk wachtend op antwoord.
Het optreden was afgelopen. Yamada liep naar Moos.
"Moos...?"
"Wasser?"
"Weet jij wat dit is?"
"Wat is?"
"Dit."
"Wat is dit?"
"Weet niet. Vraag ik aan jou."
"Hmm... hoe ziet het eruit?"
"Als je nou 'ns die neus uit dat boek steekt over vuurspuwen, kun je het zelf zien," mopperde Yamada.
Moos legde zuchtend het boek weg. Yamada hield het medaillon die ze bij Discrotus had gevonden, omhoog, en liet deze aan Moos zien.
"Hmm..." Moos bekeek het aandachtig. "Het lijkt wel op de Nahidster..."
"Ach, komaan." Yamada sloeg achteloos tegen Moos' arm. "Kan niet. Ten eerste is die ster groen, en heeft-ie zes punten. Deze is... roze-achtig, en heeft vijf punten."
"Ja, da's ook weer waar..." Moos keek nog bestuurde hem nog beter, maar zuchtte daarna diep. "Ik ben bang dat ik je echt niet kan helpen, Yamada... misschien moet je naar Harold gaan, je weet wel, die juwelierkenner bij De Dassenburcht? Die kan je vast meer helpen dat ik."
Yamada fronste haar wenkbrauwen. Harold... ja, die kende ze nog. Een rebel, ook een mutant.
Het schoot Yamada weer te binnen over wat ze gehoord had, over de Nahidster, in de winkel waar Afirillo en zij net nog geweest waren.*
"Oh, Moos... ik moet je nog wat vertellen," begon ze enthousiast.
Moos keek op van het medaillon. "O, en wat dan?"
"Ik..." van achter zich kreeg ze een stoot van Afirillo. Hij keek haar nijdig aan.
"Niets, laat maar," vervolgde Yamada.
Natuurlijk, Yamada, wees toch voorzichtig! Dacht ze bij zichzelf. De muren hebben oren, weet je nog? Het is veel te gevaarlijk om daarover te beginnen in deze drukte.
"Bedankt voor de waarschuwing," fluisterde ze bij Afirllo in het oor.
"Waarschuwing?" Afirillo keek haar niet begrijpend aan. "Waarvoor? Ik hoopte eigenlijk dat je me van die Tierelier af kon helpen!"
Lachend trok Afirillo Yamada aan haar arm het plein over, richting het optrekje van Discrotus.

*check berichtjes tweede pagina, daar waar Afirillo ontdekt dat Yamada een mutant is. ^^ *

PS: Ik hoop dat nu, terwijl Afirillo en Yamada over het plein lopen, Ajarti opduikt. Geen goed moment? Als Pegasus nu eens haar personage aan ons introduceert... dan zijn we met z'n drieën. En hoop ik dat ik jullie personages zo gek krijg richting De Dassenburcht met mij te gaan.

EDIT: Dit schiet zo voor geen meter op. Als Pegasus niet verder schrijft, gaan we gewoon verder met het verhaal, anders blijft het verhaal veel te inactief.

Terwijl Afrillo en Yamada druk pratend over het plein richting het optrekje van Discrotus lopen komt er een meisje hun kant uit.
"Hoi, kunnen jullie mij soms helpen?" vraagt het meisje
"Waarmee dan?"vraagt Afrillo ietwat geiriteerd
"Nou, ik zoek eigenlijk een winkel waar ze reispullen verkopen. Trouwens hoe heten jullie? Mijn naam is Ajarti." is het antwoord
"Nou nou, loop je niet een beetje hard van stapel, we kennen je nog niet eens tien minuten." is het nog steeds botte antwoord van Afrillo
"Afrillo, doe eens niet zo bot!" zegt Yamada en tegen Ajarti: "Ik heet Yamada en die daar heet Afrillo. Aangenaam kennis te maken."


P.S. Zo goed

Afirillo gromt en steekt onder dringende blik van Yamada zijn hand uit.
Ajarti pakt met haar hand zijn hand vast en schut die driftig heen en weer.
Afirillo kijkt naar zijn gemangelde hand en kijkt daarna met een Ik-ben chagerijnig-en-dit-vind-ik-niet-leuk gezicht naar Yamada.

Yamada moet lachen; "Is er iets Afirillo?? Teveel gedronken?
Afirillo kijkt bijtend naar Yamada, en zucht.
"Nee, ik heb niks gedronken, maar ik heb nog steeds iets te doen!"
Ajarti kijkt hem vragend aan.
"Laat maar."
Afirillo zucht. "Sorry, ff over nieuw..."
Hij tovert een lach op zijn gezicht en steekt (zo goed als het ging) vrolijk zijn hand uit naar Ajarti.
Ajarti keek hem met grote ogen aan, knikte en stak aarzelend haar hand uit.
Afirillo pakte die stevig vast en zei;
"Hoi, ik ben Afirillo."
"Uhhhh, ik ben Ajarti..."
"Leuk je te ontmoeten, zullen we dan maar naar Discrotus gaan?"
Ajarti keek hem vragend aan.
"Dat is mijn oom, hij heeft een winkeltje waar hij spullen voor mee op reis verkoopt."

Yamada keek Afirillo sprakeloos aan, dit was ze niet gewend, zelfs met haar katachtige snelheid had ze niet kunnen volgen hoe snel Afirillo wisselde. Ze wist zeker dat zijn chagerijnige gedoe nog niet over was, maar dit had ze echt niet verwacht.
Afirillo grijnsde.
"En, kom je nog??"
Hij trok haar en Ajarti aan hun armen mee.
Ajarti rukte zich los.
"Waar wil je me mee naar toe nemen?"
Ook voor haar was dit een snelle verandering.
Afirillo draaide zich vragend om.
Zijn groene ogen glinsterden door het licht dat weerkaatst werd door de smaragd groene huizen.
"Naar mijn oom en zijn winkel met reisspullen, daar vroeg je toch om?"
Ajarti keek hem aan en knikte toen.
"Oke, is goed."

xxx
Pupel

Ps. Hey Pega! Waarom had jij mij oppeens zo chaggy gemaakt??
Yamada is daar beter in

*Rent rond* Yammie isse beter dan Ajarti met Allie chaggy maken! Joewie! *überblij*
Goed, laten we niet te vlug conclusies trekken, misschien is Ajarti wel beter, je weet maar nooit *Wedden van nie!*
O, prima trouwens met erbij schrijven, Pegasus. Nu zijn we al met z'n drieën!
Anyway, terug naar het verhaal... =.="

Yamada krabte verward onder haar muts door achter haar kattenoor, om vervolgens daan maar toch Afirillo te volgen. Ajarti volgde hun op de voet, om ze maar niet kwijt te raken.
Plots stond Yamada stil. Afirillo en Ajarti liepen op hun dooie akkertje door, duidelijk niet door hebbend dat hun mede pleinoversteker niet meer mee verder liep.
"Wat ruikt mijn neus...?"
Yamada tuurde over het plein. Ja, haar neus had het goed... vis!
Ondanks dat ze hem net nog vol gegeten had met shoarma, merkte ze dat haar maag weer knorde. Tja, vis wekte altijd zo reactie op bij Yamada.
"Koop hier uw vis! Vers en goedkoop!" brulde de verkoper.
Yamada stak haar handen ver in haar zakken... die ook weer onderuit haar zakken staken. Blijkbaar waren ze stuk. Daar zal dan ook wel geen geld in zitten... als het er al in had gezeten.
Zou ze dan...?
"Yamada?"
Yamada schrok op uit haar dagdroom, waarin ze de verkoper voor de gek hield om er met kar en al vandoor te gaan, door Horizon ervoor te spannen.
"Uh-huh?"
"Kom je nog?" riep Afirillo, die de deur openhield van de winkel van Discrotus.
"Ehm.. ja, ik denk van wel." Yamada rende naar Afirillo toe. "Zeg, ik weet dat we net gegeten hebben, maar... hebben we toevallig vis?"

Afirillo sloeg zijn ogen op ten hemel.
#zucht#
"Yamada, je bent een ramp!"
Ze grijnsde breed.
"Kom we gaan"
Afirillo liep de winkel binnen gevolgd door Ajarti en Yamada.

"Hallo jongens, zijn jullie er weer?"
Even later schuifelde hij vanachter een kast vandaan en knipperde met zijn ogen toen hij Ajarti zag staan.
"Goeie dag mevrouw, kan ik u ergens mee helpen?"
Afirillo en Yamada schoten in de lag bij het zien van het verbaasde gezicht van Ajarti.
"Kom, kom Afirillo, wat kan ik voor u doen mevrouw?"
Vroeg Discrotus nog een keer.
Ajarti stamelde;
"Danku..wel...,i..ik...zzoek...spullen..voor...op...reis...."
"Owke, eens kijken wat ik voor u kan doen"
Ajarti herstelde zich weer en liep achter Discrotus aan.
Yamada en Afirillo bleven staan.
"Hey Yamada, wou je vis?

xxx
Pupel

Probeer de # in het verhaal te mijden, Pupel, dat kun je het beste bewaren voor de mini-RPG. Het wordt namelijk ook niet in een écht boek gebruikt. XD

Yamada grinnikte nog na terwijl ze Afirillo achterna liep. Die Discrotus. Hij besefte het misschien niet, maar met zijn omvang had hij Ajarti de stuipen op het lijf gejaagd.
Afirillo leidde Yamada door het het kleine gebouw, maar Yamada lette niet echt op hoe ze liepen, of waarheen.
Halverwege herinnerde ze zich ineens iets.
"Zeg, All..."
"Hmm?"
"Ik had een vraagje..."
"O ja? Wat dan?" Afirillo draaide zich naar Yamada, terwijl hij nog net op tijd een vaas kon redden die ze met haar handigheid bijna omver stoten.
"Euhm, tja... nou, ik weet niet of jij gepland had ergens heen te trekken... maar..."
"Nou, ik had die opdracht, weet je nog?" onderbrak Afirillo haar.
"Ja, dat klopt, maar..." Yamada pauzeerde wat lang tussendoor, vond Afirillo.
"Maar wat?"
"Uh... nou, ik weet niet of je nog naar een willekeurige stad wilt reizen, maar..." Yamada zuchtte diep. "Ik wilde eigenlijk nog langs de Dassenburcht."
Afirillo was even stil. Dassenburcht? Daar had hij wel eens overgehoord. Wacht eens even...
"Voel je je wel lekker?" vroeg Afirillo aan Yamada, terwijl hij Yamada bij haar schouders vastgreep. "Weet je wel niet half hoe gevaarlijk het daar is? Het behoort tot Het Bonte Volk, Yamada, het is hun thuisbasis! Allemaal rebellen, en mutanten..."
"Weet je nog wat ik ben, All?" reageerde Yamada opeens fel, toen hij de laatste zin uitgesproken had. Alle twijfel was opeens bij haar verdwenen. "Ik ben hier de mutant, weet je het weer?"
Afirillo liet Yamada weer los. "O ja..."
"Het is heus niet zo eng als het lijkt," probeerde Yamada het te kalmeren. Ze werd weer wat redelijker. "Het klinkt misschien gevaarlijk, maar dat is eigenlijk alleen voor degene die tegen mutanten is, en zo... toe, kunnen we, voordat we jou opdracht uitvoeren, even langs de Dassenburcht gaan?"
"Maar... waarom?" Afirillo keek haar nieuwsgierig aan.
Yamada streek zenuwachtig door haar haren. "Gewoon... even langs mijn huis, en zo." Ze vertelde er maar niet de hele waarheid bij.
"Aah... toe, Afirillo?" fluisterde ze bijna. "Alsjeblieft?"

PS: Woeps, hij is iets langer dan gedacht. ^^"

"Astjebliiiieeef....Afirillo, tooee?"
Yamada zette haar liefste katte gezichtje op en keek hem bijna smekend aan.
Afirillo keek bedachtzaam.
"Weet je zeker dat het veilig is??"
Yamada knikte.
"Oke, dan gaan we daarheen, maar daarna moeten we echt weer verder..."

Yamada keek hem aan.
"Ja? Gaan we? Echt?"
Afirillo moest lachen.
"Ja, we gaan, maar eerst moeten we die ene Ajarti helpen..."
Yamada knikte en liep op een katachtig manier achter Afirillo aan.

'Krrrrrrr', de deur ging open en Afirillo en Yamada gingen naar binnen. Discrotus kwam naar ze toe.
"Hallo Afirillo en Yamada, ik ben nog even bezig. Misschien kunnen jullie me helpen?"
Yamada over Afirillo's schouders naar Discrotus.
"Oke, wat moeten we doen?"
Discrotus boog zich naar hen toe en zei;
"Kijken jullie even achterin, naar de zadeltassen en nog wat verschillende dingen die je kan gebruiken voor op reis... Oke?"
"Is goed"
Afirillo wou zich omdraaien maar hij struikelde en viel tegen Yamada aan.

Yamada schrok van Afirillo. Als het niet zo snel gebeurde, was ze met gemak opzij gesprongen- en als er geen tafel in de weg zat.
Afirillo duwde Yamada omver, waardoor Yamada ook viel. Afirillo wist zich nog net vast te klemmen aan een tafelpoot, zodat hij nog net niet op Yamada landde.
Yamada viel echt door, op haar rug. Ze keek recht in de ogen van Afirillo, die ineens met zijn gezicht vreselijk dichtbij was. Yamada knipperde verbaasd.
"G-gaat-ie?" klonk het van achter hen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Discrotus en Ajarti als verlamd naar het andere tweetal kijken.
"A..." begon Yamada. Haar gezicht vertrok opeens van de pijn. "Au..."
Afirillo krabbelde overeind. "Yamada?"
"M'n staart..." siste Yamada. Ze ging recht zitten, en wreef met haar hand langs haar stuitje. "Je wordt bedankt."
Afirillo wreef ongemakkelijk in zijn nek. "Sorry..."
"Je wat?" Ajarti schudde verbaast haar hoofd. "Staart?"
"Euh, nee, laat maar!" Yamada sprong overeind. "Niets aan de hand, het gaat wel. Kom, All."
"Ehm, ja..." snel liep Afirillo achter haar aan.

De twee waren een lange tijd stil. Wat ongemakkelijk checkte ze de zadeltassen op eventuele benodigheden.
"S-sorry, van daarnet..." Afirillo keek Yamada aan, maar toen hij doorhad dat zij terugkeek, keerde ze allebei plots hun hoofd van elkaar af.
"Geeft niet, je deed het niet expres..." fluisterde Yamada. "Daarbij had je net al sorry gezegd."
"Huh? O ja."
Het werd weer stil.
"Toch sorry."
"All..."
"Wat?"
"Genoeg zo. Geen sorry meer."
"Héhéhé... okée..." Afirillo lachte schaapachtig.
"Trouwens..."
"Huh?"
Yamada glimlachte ondeugend. "Ik heb mijn vis nog niet gehad."

"Ow ja! Oeps, ik ben heel even weg."
Afirillo rende langs Yamada de deur uit en toen hij buitenkwam rende hij regelrecht naar het viskraampje.
"VIS! VERSE VIS!!"
Schreeuwde de verkoper.
Toen Afirillo aan kwam lopen stopte hij met schreeuwen.
"Kan ik u ergens mee helpen."
De verkoper sprak met een hele rauwe stem alsof hij altijd op zee had geleefd en bevelen naar iedereen had lopen schreewen.
Afirillo knikte.
"Een grote, ietsje kleiner of gewoon ofzo?"
Afirillo keek rond.
Er lagen grote zalmen, tonijnen, sardientjes een hele ton vol, kabeljouw, paling, schol groot en klein en nog talloze andere vissen.
Afirillo keek alsof zijn missie nooit zou slagen.
De verkoper lachte en vroeg waarvoor hij een vis wilde hebben.
"Voor een vriendin, ze houd namelijk heel veel van vis..."
"Oke, groot of klein."
"Doe maar groot."
"Ja?"
"Jep"
De verkoper ging iets rechter staan en liep een beetje heen en weer.
Afirillo sloeg hem gade, het zag er nogal grappig uit.

"Deze?"
De verkoper hield echt een hele grote vis voor zijn neus.
Afirillo glimlachte. "Hier zou ze wel een week mee kunnen doen"
"Iets kleiner?"
"Ja graag, want deze kan ik amper dragen.."
Even later kwam de verkoper terug met een grote tonijn, hij was iets kleiner...
De dode visse ogen glansden en zijn bek stond open.
Afirillo keek er vol ontzag naar, hoe kun je zo'n beest vangen!
De verkoper lachte.
"Dit is een blauwvintonijn, deze vissen kunnen een lengte bereiken van 245 cm.
De oudste vis die is geregistreerd was 20 jaar."
"Phoe, das oud!" Loog Afirillo.
"Haha, voor jou wel he knul!"
Afirillo knikte schaapachtig, hoezo oud? Die vis is een kleuter vergeleken met mij!
"Deze wil ik wel hebben"
"Oke, das dan 25 goudstukken"
Afirillo gaf hem het geld, ze hadden niet veel meer over.
De verkoper wikkelde de vis in een groot vel papier en gaf hem aan Afirillo.
Toen hij de vis aanpakte had hij niet verwacht dat die zo zwaar zou zijn.
Hij wankelde en viel achterover. Een jongen van even in de 20 die het tafereel had gadegeslagen sprong naar voren en ving Afirillo nog net op tijd.
"D..d...dankjewel..." Bracht Afirillo stamelend uit.
De vis drukte zwaar tegen zijn buik aan.
De jongen lachte en trok Afirillo overeind.
"Is hij niet te zwaar?"
"Wel zwaar maar niet té zwaar, ik had alleen niet verwacht dat deze vis zo zwaar zou zijn.."
De jongen grijnsde; "Moet ik helpen met dragen?"
Afirillo schudde zijn hoofd en zei; "ik doe het zelf wel"
"Oke, ik moet gaan, doei!"
Hij draaide zich om en liep weg.
Afirillo keek hem na, hij zag er een beetje apart uit.
Hij had een zwarte broek aan en een brede riem met een dolk.
over zijn schouder hing een boog.
De visverkoper keek Afirillo na toen die weer terug liep.

Yamada zuchte, waar blijft hij nou? Net toen ze wou gaan kijken waar hij bleef hoorde ze de deur kraken. Even later stommelde Afirillo hijgend naar binnen.
"Zo, hier is je vis."
Met deze woorden smeet hij de vis op de tafel die voor Yamada stond.

Pupel

Ps. Succes Ik
Lekker lang he?